Nieopodal jednego z wyrobisk, na ostrym zakręcie leśnej drogi, zauważyć można nieduże, ponure bajoro. Jest ono niemal idealnie czarne i nie sposób dostrzec jego dna. Nie wiadomo, jaką ma głębokość - najpewniej jest to dawne wyrobisko kamieniołomu.
Z miejscem tym związana jest pewna tragiczna opowieść z połowy XIX wieku.
Zimą roku 1856 mieszkańcy jednej z okolicznych miejscowości jechali tedy powozem (albo raczej saniami). Najpewniej chcieli skrócić drogę z Wigańcic do Wilemowic, jadąc obok nieistniejącego dziś młyna.
Niestety, doszło do wypadku. Coś spłoszyło konie, które wbiegły na zamarzniętą i pokrytą śniegiem taflę jeziorka, wyglądającą dla przerażonych zwierząt na pierwszy rzut oka jak ośnieżona łąka.
Lód załamał się pod takim obciążeniem.
Zginęli wszyscy: i ludzie i zwierzęta. Zaprzęgu i ciał ponoć nigdy nie wydobyto, a wyrobisko stało się odtąd grobem.
Wydarzenie to upamiętnione zostało skromnym pomnikiem, na szczęście zachowanym do dziś.
Wyryto na nim datę "1856" oraz słowo "Anbruch", które można przetłumaczyć jako "Załamanie lodu".
O szczegółach wypadku opowiedział mi dość komunikatywny i w miarę miły utopiec, mieszkający na stałe w omawianej sadzawce. Stwór zasłaniał się co prawda upływem czasu i niepamięcią, ale tak naprawdę nie miał alibi na tamten dzień.
Zdjęcia wykonałam w maju 2023 roku.
Lokalizacja przybliżona
Traficie do tego miejsca na pewno, trzeba po prostu iść czerwonym szlakiem turystycznym. Czarnej sadzawki przy zakręcie nie da się przeoczyć.
Zaznaczone na mapie źródełko Marons Brunnen także dało się odszukać w terenie
LINK