Nie prowadzi do niej żadna droga i żeby się do niego dostać, należy się przygotować na długie i mozolne brnięcie przez uprawy. W normalnych warunkach nie zwróciłabym na to miejsce najmniejszej uwagi.
Istnieje jednak coś takiego, jak Portal Mapowy Narodowego Instytutu Dziedzictwa.
A na nim stało jak byk, że w owych krzakach znajdują się aż dwa stanowiska archeologiczne.
Jedno z nich to niewielki, podwójny gródek stożkowaty typu motte, w literaturze opisywany jako "stanowisko nr 4". Drugi obiekt jest o wiele bardziej tajemniczy i znacznie ciekawszy.
To "stanowisko nr 1", wpisane do rejestru zabytków pod numerem A-65/2009-03-02
Oddajmy głos Narodowemu Instytutowi Dziedzictwa:
Grodzisko o średnicy ok. 50 metrów, o płaskim, lekko wyniesionym majdanie (środkowej, użytkowej części grodu) z niewielkim spadkiem w kierunku północnym. Na jego powierzchni znajdują się liczne nierówności oraz jeden duży wkop. Od zach., pn. i wsch. majdan otoczony jest częściowo zniwelowanym wałem i pozostałościami fosy, najszerszą od strony zach., zwężającą się w kierunku wschodnim. Całość porośnięta jest zagajnikiem liściastym oraz krzewami i otoczona polami uprawnymi.
Na podstawie przeprowadzonych badań powierzchniowych okres funkcjonowania grodziska określany jest na wiek XIV i 1. poł. XV wieku.
Pierwszą wzmiankę na temat grodziska można znaleźć w opracowaniu O. Vuga z 1890 r., w którym opisuje on kopiec z pozostałościami fosy i wału o wysokości 3 metrów. Kolejne wzmianki pochodzą z lat 1929 i 1936, kiedy gospodarz Sterza z Kamiennika donosił o istnieniu wału obłożonego kamieniami, o wykonanych przez siebie wykopach i odkryciu w nich śladów spalenizny.
Pierwsze badania powojenne przeprowadził Józef Kaźmierczyk w roku 1958. W 2003 r. Zbigniew Bereszyński dokonał dokładnych oględzin grodziska. W 2008 r., podczas badań powierzchniowych w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski, odnaleziono fragmenty naczyń ceramicznych i kafli garnkowych, a także grudki polepy i odłamki gotyckich cegieł. Z powodu sąsiedztwa drugiego grodziska, w części literatury możliwe jest przemieszanie informacji dotyczących obu obiektów.
Źródło
Tekst opracowały panie dr Magdalena Przysiężna-Pizarska i Ewa Kalbarczyk
Lokalizacja obiektu
Zdjęcia wykonałam pod koniec marca 2020 roku.