Źlinice - grodzisko
: wtorek 02 maja 2017, 13:23
Źlinice to niewielka wieś, położona w powiecie opolskim, w gminie Prószków. Wśród pól znajdujących się na jej wschodnim krańcu, w starorzeczu Odry, nieopodal rozstaju dróg i przydrożnego krzyża, dostrzec można górujące ponad okolicą, łagodne wypiętrzenie. Na tym naturalnym wzniesieniu w wiekach IX - XI istniało stosunkowo duże, pierścieniowate grodzisko nizinne, założone na planie zbliżonym do koła, pierwotnie otoczone wałem o konstrukcji kamienno - drewnianej oraz fosą.
Obiekt ten znany był archeologom niemieckim już pod koniec XIX wieku (grodzisko było badane w roku 1898 przez W. Klosego).
Po II Wojnie Światowej stanowisko było wielokrotnie rozpoznawane powierzchniowo, a w roku 1959 wykopaliska przeprowadził tu zespół pod kierownictwem Józefa Kaźmierczyka.
Podczas prac odkryto bogatą warstwę kulturową o miąższości od 60-90 centymetrów, zawierającą liczne fragmenty ceramiki i kości zwierzęce. Stwierdzono, iż warownia ta przynajmniej dwukrotnie uległa pożarom, co pozwoliło na wyodrębnienie dwóch faz funkcjonowania tej obronnej osady. W podwalinach wału znaleziono ponadto bardzo ciekawą tzw. ofiarę zakładzinową, na którą składały się naczynia z ziarnami zbóż oraz dobrze zachowana waga ręczna, wykonana z mosiądzu.
Podczas peregrynacji po Opolszczyźnie dotychczas jakoś pomijałam to miejsce. Byłam przekonana, że po zniwelowanym w czasach nowożytnych grodzie nie zachowało się zbyt wiele i że zabytek ten jest całkowicie już nieczytelny. Na szczęście pomyliłam się.
Zarysy grodu widać już z daleka, w dodatku w pobliże stanowiska archeologicznego wiedzie droga, łatwo jest się więc tam dostać. Obiekt ten prezentuje się bardzo ciekawie i mógłby stać się regionalną atrakcją turystyczną. Wystarczyłoby jego odpowiednie opisanie w przewodnikach oraz ustawienie tablicy informacyjnej w centrum wsi i obok reliktów warowni.
Zdjęcia wykonaliśmy w maju 2017 roku. Niestety - wszystkie prezentowane poniżej skorupki pochodzą już z czasów nowożytnych.
Lokalizacja
Źródło informacji: Eugeniusz Tomczak, "Mało znane warownie Górnego Śląska".
Obiekt ten znany był archeologom niemieckim już pod koniec XIX wieku (grodzisko było badane w roku 1898 przez W. Klosego).
Po II Wojnie Światowej stanowisko było wielokrotnie rozpoznawane powierzchniowo, a w roku 1959 wykopaliska przeprowadził tu zespół pod kierownictwem Józefa Kaźmierczyka.
Podczas prac odkryto bogatą warstwę kulturową o miąższości od 60-90 centymetrów, zawierającą liczne fragmenty ceramiki i kości zwierzęce. Stwierdzono, iż warownia ta przynajmniej dwukrotnie uległa pożarom, co pozwoliło na wyodrębnienie dwóch faz funkcjonowania tej obronnej osady. W podwalinach wału znaleziono ponadto bardzo ciekawą tzw. ofiarę zakładzinową, na którą składały się naczynia z ziarnami zbóż oraz dobrze zachowana waga ręczna, wykonana z mosiądzu.
Podczas peregrynacji po Opolszczyźnie dotychczas jakoś pomijałam to miejsce. Byłam przekonana, że po zniwelowanym w czasach nowożytnych grodzie nie zachowało się zbyt wiele i że zabytek ten jest całkowicie już nieczytelny. Na szczęście pomyliłam się.
Zarysy grodu widać już z daleka, w dodatku w pobliże stanowiska archeologicznego wiedzie droga, łatwo jest się więc tam dostać. Obiekt ten prezentuje się bardzo ciekawie i mógłby stać się regionalną atrakcją turystyczną. Wystarczyłoby jego odpowiednie opisanie w przewodnikach oraz ustawienie tablicy informacyjnej w centrum wsi i obok reliktów warowni.
Zdjęcia wykonaliśmy w maju 2017 roku. Niestety - wszystkie prezentowane poniżej skorupki pochodzą już z czasów nowożytnych.
Lokalizacja
Źródło informacji: Eugeniusz Tomczak, "Mało znane warownie Górnego Śląska".
