Założenie jest trójczłonowe i ma kształt zbliżony do owalu, przy czym człon zlokalizowany najbliżej rzeki stanowił serce grodu, a obszerne podgrodzie ulokowane zostało od północy. Wały fortalicjum zachowały się w dość dobrym stanie i są nadal czytelne poza umocnieniami wspomnianego podgrodzia, które zostały rozorane w wyniku intensywnej działalności rolniczej.
Obronna osada funkcjonowała w tym miejscu już za czasów bytności tzw. kultury łużyckiej, czyli na przełomie epoki brązu i wczesnej epoki żelaza.
Badania wykazały, że gród został powtórnie ufortyfikowany w drugiej połowie IX wieku i funkcjonował około stu lat, stanowiąc własność plemienia Ślężan. Z końca X wieku pochodzą ślady pożaru, który strawił osadę.
Badania wykopaliskowe wykazały, iż ponowna faza rozwoju tego miejsca przypada na XI-XII wiek. Prawdopodobnie istniała wówczas w Grodziszczu kasztelania utożsamiana z Gramolinem, wymienionym w tzw. srebrnej buli papieża Hadriana IV. Kasztelania została następnie przeniesiona do nieodległej Świdnicy, a gród Gramolin stracił na znaczeniu i ostatecznie upadł.
Miejsce to było znane naukowcom od bardzo dawna. Wielokrotnie badano je także pod względem archeologicznym.
Jak podaje portal Narodowego Instytutu Dziedzictwa:
Pierwsze badania wykopaliskowe stanowiska w Grodziszczu przeprowadzono prawdopodobnie już pod koniec XIX wieku. Nie zachowała się po nich dokumentacja. Istnieje tylko wzmianka Martina Treblina z 1906 roku o wykopaliskach. W 1960 r. badania sondażowe pro-wadził Janusz Kramarek. Ustalono wówczas, ze gród w Grodziszczu funkcjonował od X do XIII wieku i był założeniem trójczłonowym, w którego skład wchodziły: siedziba kasztelana, refugium i podgrodzie. Według Janusza Kramarka wały okalające gród wzniesiono z gliny. W latach 90. XX wieku podejmowano badania powierzchniowe, w wyniku których odkryto oprócz zabytków wczesnośredniowiecznych, również ułamki ceramiki kultury łużyckiej. Ko-lejne badania wykopaliskowe prowadzono w roku 2000 i 2001. Kierował nimi Artur Boguszewicz.. Zweryfikowano wówczas ustalenia zarówno dotyczące chronologii obiektu obronnego, jak i funkcji poszczególnych jego członów. Uznano, że bliźniacze człony A i B są pozo-stałością grodu kasztelańskiego, a część C reliktem wcześniejszego grodu plemiennego. Zabudowa mieszkalno-gospodarcza, podobnie jak w wypadku podobnych założeń, była zlokalizowana przy wałach, majdan pozostawał niezabudowany.
Wśród zabytków odkrytych w trakcie badań, oprócz ceramiki, znaleziono: kamienie żarnowe, prażnice, osełki, kamień szlifierski, przęśliki (gliniane i kamienny), noże, haczyki do połowu ryb, elementy uzbrojenia i rzędu końskiego (ostrogi, grot, kółko od wędzidła), metalowe ozdoby (fragmenty kabłączka skroniowego(?) i sprzączki), przedmioty z kości i rogu (np. igła czy tzw. kolce/szydła/rylce kościane). Poza tym odkryto duże ilości kości zwierząt hodowlanych, głównie bydła. Na podstawie tych znalezisk można określić czym zajmowali się mieszkańcy grodu. Podstawą ich bytu była hodowla bydła i uprawa roli. Prawdopodobnie na własny użytek zajmowali się garncarstwem, przędzalnictwem, rogowiarstwem i kościarstwem, być może również końcową obróbką metalurgiczną.
Lokalizacja
Grodzisko w Grodziszczu odwiedziłam w pewien zimny i deszczowy dzień na początku marca 2020 roku.
Ze względu na panującą na świecie sytuację epidemiologiczną zdjęcia lotnicze musiały poczekać niemal dwa miesiące.
