Po śmierci Franciszka i Anny Wesselini, dzierżawione od Bekieszów dobra gdowskie a także inne posiadłości i nieruchomości, przejęły w spadku ich dzieci, Stefan, Anna, Paweł i Elżbieta. Ale nie wiadomo do końca czy kontynuowały dzierżawę, choć węgierskie rodziny nadal utrzymywały bliski kontakt.
Anna Wesselini, c Franciszka wyszła za Stefana Csáky i osiadła na zamku w Klukowej, na Słowacji. Między innymi w 1632 r wybudowała tam kaplicę św. Anny, która jest wciąż miejscem pielgrzymek wiernych, zm w 1649 r.
Elżbieta Wesselini, najmłodsza córka Franciszka, w 1602 r wyszła za Pawła Sapiehę, litewskiego podkanclerza, zm w 1615 r.
Najmniej wiadomo o Pawle Wesselinim, urodzonym w 1586 r a zmarłym w 1621 r.
Natomiast najstarszy syn Franciszka, Stefan Wesselini, ur w Krakowie w 1583 r, poślubił Katarzynę, c Mikołaja Deršfio ze Streczna na Słowacji. Prawdopodobnie on nadal był posesorem dóbr gdowskich, zarządzanym przez administratorów. W swoim i rodzeństwa imieniu, w 1605 sprzedał po matce Annie, kamienicę na krakowskim Rynku pod nr 34 wraz z tylną „attynencyą”, wojnickiemu kasztelanowi, Sebastianowi Lubomirskiemu. Jest to dzisiejszy Pałac Spiski, na rogu ul Szewskiej, w 1604 r właścicielami zostali bracia, Stefan i Paweł Weselinowie, jako spadkobiercy po krakowskim rajcy Mikołaju Salomonie.
Stefan Wesselini wżenił się do rodziny Deršfio, posiadaczy kilku dworów na Słowacji. Ale szybko owdowiał bo Katarzyna żona, zmarła w 1607 r. Stefan w wyniku podziału majątku, w 1626 r został właścicielem zamku Streczno nad Wagiem, ale zmarł za rok w Teplicach, w wieku 44 lat.
O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Pozostał po nim syn Franciszek, Stefan Wesselini, urodzony w 1605 r w Bańskiej Bystrzycy. Był protestantem ale ukończył studia w Kolegium Ojców Jezuitów w Trnawie i przeszedł na katolicyzm. Jako młodzieniec brał udział w wojnach tureckich, także przy boku Stanisława Żółkiewskiego, hetmana Zygmunta III Wazy. Za zasługi został włączony do polskiej szlachty, prawdopodobnie po śmierci ojca przejął dzierżawę dóbr Gdowa, wycenionych wówczas na 100 000 złotych.
Był oddanym dowódcą wojskowym, węgierskich cesarzy Ferdynanda II i III. Wiosną 1627 r dowodził jazdą z Nowych Zamków, która rozgromiła tureckie wojska oblegające zamek w Suranach na Słowacji. Tam poznał młodą wdowę Zofię, córkę dowódcy zamku Tomasza Bośniaka. W wyniku mediacji kardynała Piotra Pozmany poślubił ją w 1629 r. Wraz z żoną przeniósł się w bezpieczniejsze miejsce, do zamku Streczno, który otrzymał w prezencie ślubnym od króla Węgier. W 1630 r urodził się Adam, a w 1633 r drugi syn Władysław.
Zofia Bośniakowa urodziła się w 1609 r, w Surany, w rodzinie węgierskiego szlachcica i wpływowego bojownika antytureckiego, Tomasza Bośniaka i Marii Kenderes. W wieku 17 lat wyszła za barona Michała Serenyi z Moraw, ale szybko owdowiała bo Michał zmarł 10 marca 1626 r. Po śmierci pierwszego męża, wróciła do rodziców, w tym samym roku, zmarła jej matka, a w następnym straciła 22 letniego brata. Jej ojciec służył w zamku Fulek i zmarł na cholerę w 1634 r. Wkrótce stała się znana w okolicy z wielkiej dobroci i pomocy najbardziej potrzebującym, wraz z mężem, założyła przytułek w wiosce, służący też jako szpital dla chorych i ubogich. Filantropka w czasie wielkiego głodu pomagała poddanym, rozdając małe chlebki, nazywane Bośniaczkami. Za życia dla miejscowych została świętą, zasłynęła nadprzyrodzonymi możliwościami, które jak mówią legendy pozwalały jej przejść przez Wag nie mocząc stóp. Według legendy, miała wizję, zobaczyła w niej Najświętszą Marię Pannę.
Franciszek Wesselini stale zaangażowany był w „wojenne podróże”, wiecznie przebywał poza swoją posiadłością, co nie wywoływało zachwytu u Zofii. Coraz więcej czasu spędzał nad Dunajem, szybko awansował a po śmierci teścia został kapitanem na zamku w Šuranach i twierdzy w Filakowie. Zofia trudno znosiła samotność, tym bardziej, że przyczyną częstych nieobecności męża była uwodząca go, Maria Sieciańska zwana Murańską Wenus.
Zofia Bośniak zmarła 28 kwietnia 1644 r, na zamku w Strecznie, w wieku 35 lat, jak wynika z opowiadań przyczyną śmierci była wielka tęsknota za mężem. Kolejnym zdarzeniem, które ocenia się jako paranormalne był fakt, że w 1678 r, po opanowaniu przez wojska cesarskie, zamku Streczno, otwarto znajdującą się w zamkowej kruchcie trumnę Zofii i znaleziono tam ciało w stanie nienaruszonym tak jakby była świeżo pochowana. Powstała zatem opinia, że mąż podtruwał ją i dlatego ciało nie uległo rozkładowi, doczesne szczątki można oglądać w kościele w Tepliczce k/Żyliny na Słowacji. Kardynał Jan Chryzostom Korzec, w 1997 r wystąpił do Watykanu o wszczęcie procesu beatyfikacji Zofii Bośniakowej.
6 sierpnia 1644 r Franciszek Wesselini poślubił Marią Sieczańską, wdowę po kapitanie Stefanie Bethlen, dzięki czemu wszedł w posiadanie potężnego zamku Murań. Ich miłość była tematem wielu, literackich opracowań. W 1647 r został głównym dowódcą wojskowym na Górnych Węgrzech z siedzibą w słowackiej Lubczy, w 1655 r wojewodą, a w 1660 r dodatkowo szlacheckim żupanem. W 1662 r odznaczono go hiszpańsko-austriackim Orderem Złotego Runa, najwyższym wyróżnieniem, przyznawanym rzadko, główne za zasługi dla rozszerzenia i obrony kościoła katolickiego. Otrzymujący ten zaszczyt musieli być moralnie i społecznie bez zarzutu.
Franciszkowi Weseliniemu, w wojnie z Turcją rozpoczętej w 1663 r, udało się znacznym wysiłkiem odrzucić tureckie wojska na wschód. Jednak cesarz, Leopold I zamiast wykorzystać ten fakt do generalnej rozprawy z wrogiem, zawarł z nim pospiesznie pokój na 20 lat, w 1664 r, na niekorzystnych warunkach dla Węgier. Gdy po tym fakcie, wzrósł antywęgierski kurs cesarza, rozgoryczony Franciszek Wesselini związał się z częścią węgierskich i chorwackich możnowładców, którzy szukali poparcia przeciwko Habsburgom w Turcji.
Jak z tego wynika, chyba nie miał wiele czasu by gościć w Gdowie, dobrami zarządzali wynajęci szlachcice. Trudno dziś jednoznacznie określić, którzy to byli ale w najstarszej zachowanej, metryce chrztów, w latach 1654-70 odnotowano szlachetnie urodzonych: Tomasza i Zofię Sosnowskich, Tomasza i Katarzynę Tarnik, Annę Białkowską, Elżbietę Kozłowską, Annę Żmijowską oraz Wieńczysława i Elżbietę Nowakowskich. Ale najczęściej w tych latach przewija się nazwisko, Szczepana i Agnieszki Stockich i oni prawdopodobnie byli administratorami dóbr gdowskich. Natomiast Franciszek Wesselini z Anną Żmijowską odnotowani są w 1664 r jako patroni przy chrzcie dziecka Stanisława.
Franciszek Wesselini, w 1666 r stanął na czele antyhabsburskiego spisku węgierskich magnatów. Spiskowcy próbowali zdobyć poparcie przeciwko cesarzowi Leopoldowi I, we Francji, Polsce i Wenecji. Ale nie udało się im zrealizować swoich planów, bo zostały wykryte w czerwcu 1667 r. Sam Wesselini uniknął cesarskiej kary gdyż wcześniej zmarł, 27 marca 1667 r, na zamku w słowackiej Lupczy. Od pewnego czasu chorował przewlekle i leczył się w Teplickim uzdrowisku. Przed śmiercią poprosił żonę, by pochowano go bez przepychu, ubranego w zakonne szaty, w kaplicy na zamku Murań.
Wdowa po Franciszku, Maria Sieczańska, dopiero w 1670 r została internowana do Wiednia, gdzie mieszkała pod nadzorem policji aż do 1676 r. Potem wróciła na Węgry, do Kőszeg ale nie wolno jej było opuszczać miasta, tam zmarła w 1679 r.
Po Franciszku Wesselinim zostało dwóch synów, starszy Adam, poślubił Barbarę Drugetową ale zmarł wkrótce, w 1656 r, mając 26 lat.
Był oddanym dowódcą wojskowym, węgierskich cesarzy Ferdynanda II i III. Wiosną 1627 r dowodził jazdą z Nowych Zamków, która rozgromiła tureckie wojska oblegające zamek w Suranach na Słowacji. Tam poznał młodą wdowę Zofię, córkę dowódcy zamku Tomasza Bośniaka. W wyniku mediacji kardynała Piotra Pozmany poślubił ją w 1629 r. Wraz z żoną przeniósł się w bezpieczniejsze miejsce, do zamku Streczno, który otrzymał w prezencie ślubnym od króla Węgier. W 1630 r urodził się Adam, a w 1633 r drugi syn Władysław.
Zofia Bośniakowa urodziła się w 1609 r, w Surany, w rodzinie węgierskiego szlachcica i wpływowego bojownika antytureckiego, Tomasza Bośniaka i Marii Kenderes. W wieku 17 lat wyszła za barona Michała Serenyi z Moraw, ale szybko owdowiała bo Michał zmarł 10 marca 1626 r. Po śmierci pierwszego męża, wróciła do rodziców, w tym samym roku, zmarła jej matka, a w następnym straciła 22 letniego brata. Jej ojciec służył w zamku Fulek i zmarł na cholerę w 1634 r. Wkrótce stała się znana w okolicy z wielkiej dobroci i pomocy najbardziej potrzebującym, wraz z mężem, założyła przytułek w wiosce, służący też jako szpital dla chorych i ubogich. Filantropka w czasie wielkiego głodu pomagała poddanym, rozdając małe chlebki, nazywane Bośniaczkami. Za życia dla miejscowych została świętą, zasłynęła nadprzyrodzonymi możliwościami, które jak mówią legendy pozwalały jej przejść przez Wag nie mocząc stóp. Według legendy, miała wizję, zobaczyła w niej Najświętszą Marię Pannę.
Franciszek Wesselini stale zaangażowany był w „wojenne podróże”, wiecznie przebywał poza swoją posiadłością, co nie wywoływało zachwytu u Zofii. Coraz więcej czasu spędzał nad Dunajem, szybko awansował a po śmierci teścia został kapitanem na zamku w Šuranach i twierdzy w Filakowie. Zofia trudno znosiła samotność, tym bardziej, że przyczyną częstych nieobecności męża była uwodząca go, Maria Sieciańska zwana Murańską Wenus.
Zofia Bośniak zmarła 28 kwietnia 1644 r, na zamku w Strecznie, w wieku 35 lat, jak wynika z opowiadań przyczyną śmierci była wielka tęsknota za mężem. Kolejnym zdarzeniem, które ocenia się jako paranormalne był fakt, że w 1678 r, po opanowaniu przez wojska cesarskie, zamku Streczno, otwarto znajdującą się w zamkowej kruchcie trumnę Zofii i znaleziono tam ciało w stanie nienaruszonym tak jakby była świeżo pochowana. Powstała zatem opinia, że mąż podtruwał ją i dlatego ciało nie uległo rozkładowi, doczesne szczątki można oglądać w kościele w Tepliczce k/Żyliny na Słowacji. Kardynał Jan Chryzostom Korzec, w 1997 r wystąpił do Watykanu o wszczęcie procesu beatyfikacji Zofii Bośniakowej.
6 sierpnia 1644 r Franciszek Wesselini poślubił Marią Sieczańską, wdowę po kapitanie Stefanie Bethlen, dzięki czemu wszedł w posiadanie potężnego zamku Murań. Ich miłość była tematem wielu, literackich opracowań. W 1647 r został głównym dowódcą wojskowym na Górnych Węgrzech z siedzibą w słowackiej Lubczy, w 1655 r wojewodą, a w 1660 r dodatkowo szlacheckim żupanem. W 1662 r odznaczono go hiszpańsko-austriackim Orderem Złotego Runa, najwyższym wyróżnieniem, przyznawanym rzadko, główne za zasługi dla rozszerzenia i obrony kościoła katolickiego. Otrzymujący ten zaszczyt musieli być moralnie i społecznie bez zarzutu.
Franciszkowi Weseliniemu, w wojnie z Turcją rozpoczętej w 1663 r, udało się znacznym wysiłkiem odrzucić tureckie wojska na wschód. Jednak cesarz, Leopold I zamiast wykorzystać ten fakt do generalnej rozprawy z wrogiem, zawarł z nim pospiesznie pokój na 20 lat, w 1664 r, na niekorzystnych warunkach dla Węgier. Gdy po tym fakcie, wzrósł antywęgierski kurs cesarza, rozgoryczony Franciszek Wesselini związał się z częścią węgierskich i chorwackich możnowładców, którzy szukali poparcia przeciwko Habsburgom w Turcji.
Jak z tego wynika, chyba nie miał wiele czasu by gościć w Gdowie, dobrami zarządzali wynajęci szlachcice. Trudno dziś jednoznacznie określić, którzy to byli ale w najstarszej zachowanej, metryce chrztów, w latach 1654-70 odnotowano szlachetnie urodzonych: Tomasza i Zofię Sosnowskich, Tomasza i Katarzynę Tarnik, Annę Białkowską, Elżbietę Kozłowską, Annę Żmijowską oraz Wieńczysława i Elżbietę Nowakowskich. Ale najczęściej w tych latach przewija się nazwisko, Szczepana i Agnieszki Stockich i oni prawdopodobnie byli administratorami dóbr gdowskich. Natomiast Franciszek Wesselini z Anną Żmijowską odnotowani są w 1664 r jako patroni przy chrzcie dziecka Stanisława.
Franciszek Wesselini, w 1666 r stanął na czele antyhabsburskiego spisku węgierskich magnatów. Spiskowcy próbowali zdobyć poparcie przeciwko cesarzowi Leopoldowi I, we Francji, Polsce i Wenecji. Ale nie udało się im zrealizować swoich planów, bo zostały wykryte w czerwcu 1667 r. Sam Wesselini uniknął cesarskiej kary gdyż wcześniej zmarł, 27 marca 1667 r, na zamku w słowackiej Lupczy. Od pewnego czasu chorował przewlekle i leczył się w Teplickim uzdrowisku. Przed śmiercią poprosił żonę, by pochowano go bez przepychu, ubranego w zakonne szaty, w kaplicy na zamku Murań.
Wdowa po Franciszku, Maria Sieczańska, dopiero w 1670 r została internowana do Wiednia, gdzie mieszkała pod nadzorem policji aż do 1676 r. Potem wróciła na Węgry, do Kőszeg ale nie wolno jej było opuszczać miasta, tam zmarła w 1679 r.
Po Franciszku Wesselinim zostało dwóch synów, starszy Adam, poślubił Barbarę Drugetową ale zmarł wkrótce, w 1656 r, mając 26 lat.
- Załączniki
-
- Franciszek , Stefan Wesselini.jpg (66.45 KiB) Przejrzano 24477 razy
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Władysław Wesselini, młodszy syn Franciszka, poślubił Zuzannę Bekiesz i został właścicielem dóbr gdowskich z przyległościami. Przejął po ojcu zamek Streczno na Słowacji, gdzie mieszkał do 1674 r oraz Teplicką rezydencję. Z kościelnych metryk wynika, że bywał w Gdowie, bo 1672 r patronował z żoną przy chrzcie Franciszkowi, synowi Błażeja i Zuzanny Wieczorkowiczom. Był sendrowskim ? starostą i chyba pobożnym szlachcicem, bo do obrazu Matki Bożej Piaskowej, w kaplicy krakowskiego klasztoru Karmelitów, w 1671 r ufundował trzy, złote korony. Pierwszą "fijałkową” za uwolnienie z oblężenia, za wybawienie od utopienia dał liliową, trzecią wawrzynową za wybronienie od śmierci. Poczynił też, pod zastaw swych dóbr, hojne zapisy na rzecz kościoła mariackiego i klasztoru augustianów w Krakowie.
Ojca Władysława, Franciszka Wesseliniego uznano pośmiertnie za zdrajcę, skutkiem czego, nakazem cesarza Leopolda I, zamek w Strecznie został zburzony, we wrześniu 1674 r. Na polecenie monarchy zniszczono fortyfikacje, dachy pałaców, zasypano studnię i cysternę na wodę deszczową. Władysław Wesselini przeniósł się żoną Zuzanną, do rezydencji w Teplicach. W 1676 r powołano specjalną komisję do zbadania spisku przeciwko cesarzowi i oskarżono Władysława Wesseliniego o współudział. Pełen strachu, szlachcic uciekł z żoną do Gdowa i wówczas pozbawiono go całego majątku na Słowacji, zmarł pod koniec 1677 r, w wieku 44 lat.
Władysław Wesselini zmarł młodo, ale po śmierci okazało się, że pod zastaw Gdowa, Grzybowej, Stadnik, Krzyworzeki i Kędzierzynki pożyczył znaczną sumę pieniędzy od Piotra Zdzeńskiego (Zdzierskiego).
Ojca Władysława, Franciszka Wesseliniego uznano pośmiertnie za zdrajcę, skutkiem czego, nakazem cesarza Leopolda I, zamek w Strecznie został zburzony, we wrześniu 1674 r. Na polecenie monarchy zniszczono fortyfikacje, dachy pałaców, zasypano studnię i cysternę na wodę deszczową. Władysław Wesselini przeniósł się żoną Zuzanną, do rezydencji w Teplicach. W 1676 r powołano specjalną komisję do zbadania spisku przeciwko cesarzowi i oskarżono Władysława Wesseliniego o współudział. Pełen strachu, szlachcic uciekł z żoną do Gdowa i wówczas pozbawiono go całego majątku na Słowacji, zmarł pod koniec 1677 r, w wieku 44 lat.
Władysław Wesselini zmarł młodo, ale po śmierci okazało się, że pod zastaw Gdowa, Grzybowej, Stadnik, Krzyworzeki i Kędzierzynki pożyczył znaczną sumę pieniędzy od Piotra Zdzeńskiego (Zdzierskiego).
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Nieco informacji o siedemnastowiecznym Gdowie możemy dowiedzieć się z rejestru podatkowego województwa krakowskiego z 1629 r. Podaje on że Gdów należał wtedy do Stefana Wesseliniego a 10 kwietnia Andrzej Wisławski oddał pobór podatkowy w kwocie 69 fertonów i 22 groszy, (1 ferton = 30 groszy). Od 11 łanów kmiecych po 4 fertony, 8 zagród z rolą po 24 grosze, 3 zagród bez roli po 16 groszy, 2 kół zakupnych ? po 3 fertony i 6 groszy, 1 koła stepnego ? za 60 groszy, 10 komorników bez bydła po 8 groszy, 2 rzemieślników po 32 grosze, 1 czynszownika za 48 groszy i 1 Dudy ? za 4 fertony. Nie wiem co to były koła zakupne i stepne ale chodzi chyba o młyn.
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
W XVII wieku rozwój Gdowa i okolic następował powoli, systematycznie wzrastały obciążenia na rzecz dworów, w wyniku epidemii cholery w 1651/52 wymarło wiele ludzi, a w latach 1655-57 przez ziemię małopolską przeszła fala szwedzkiego potopu. Spowodowali ogromne spustoszenia, o czym mogą świadczyć spisy ludności i inwentarze po zakończeniu wojny.
Wrócę jeszcze na chwilę do piętnastego stulecia. W archiwum klasztoru Bożego Ciała w Krakowie znajduje się odpis dokumentu, przekazania gdowskiemu plebanowi Marcinowi Galasce, niwy za Rudą. Z dokumentu wynika jasno że działo się to w 1412 r, (millesimo quadringentesimo duodecimo), kiedy to Stanisław Wielkopolski z Gdowa oraz Mirosz z Bilczyc i Gdowa darowali swojej parafii spory zagon pola. Ale pojawia się wątpliwość, bo prawdopodobnie kopista pomylił daty, i zamiast 1452 r, odnotował mylnie 1412 rok. Stanisław Wielopolski był dziedzicem Gdowa dopiero od około 1450 r a i w Bilczycach można doszukać się Mirosza w tym czasie. Poniżej skany tego aktu darowizny, dobra lektura dla znających łacinę, może ktoś pomoże przetłumaczyć tekst.
Wrócę jeszcze na chwilę do piętnastego stulecia. W archiwum klasztoru Bożego Ciała w Krakowie znajduje się odpis dokumentu, przekazania gdowskiemu plebanowi Marcinowi Galasce, niwy za Rudą. Z dokumentu wynika jasno że działo się to w 1412 r, (millesimo quadringentesimo duodecimo), kiedy to Stanisław Wielkopolski z Gdowa oraz Mirosz z Bilczyc i Gdowa darowali swojej parafii spory zagon pola. Ale pojawia się wątpliwość, bo prawdopodobnie kopista pomylił daty, i zamiast 1452 r, odnotował mylnie 1412 rok. Stanisław Wielopolski był dziedzicem Gdowa dopiero od około 1450 r a i w Bilczycach można doszukać się Mirosza w tym czasie. Poniżej skany tego aktu darowizny, dobra lektura dla znających łacinę, może ktoś pomoże przetłumaczyć tekst.
- Załączniki
-
- s 1.JPG (221.99 KiB) Przejrzano 24464 razy
-
- s 2.JPG (221.82 KiB) Przejrzano 24464 razy
-
- s 3.JPG (205.4 KiB) Przejrzano 24464 razy
-
- s 4.JPG (249.73 KiB) Przejrzano 24464 razy
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Oj przydałby się ktoś z dobrą znajomością łaciny bo są kolejne a pewnie nie ostatnie dokumenty z dawnego Gdowa. Krótki opis z XV, .... wieś ma parafialny kościół murowany .....i umowa z XVI wieku,..... kompozycja wyjątkowej ugody.......
- Załączniki
-
- s 8.jpg (134.44 KiB) Przejrzano 24457 razy
-
- s 5.JPG (168.97 KiB) Przejrzano 24457 razy
-
- s 6.JPG (97.8 KiB) Przejrzano 24457 razy
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Romek prezentuje bardzo cenne dokumenty, postaramy się je powoli przetłumaczyć...
Znajdujące się w kancelarii plebanii w Gdowie dawne "Księgi Parafialne", zapisane są też po łacinie. Stanowią główne źródło informacji o historii miejscowości. Jest tam zawarte wszystko! Szkoda tylko, że nie są dziś łatwo dostępne dla zainteresowanych.
Oprócz obowiązkowych wpisów z datami i nazwiskami dotyczących chrztów, ślubów oraz zgonów parafian, niektórzy księża prowadzili dodatkowo tzw. "Kroniki", w których, niczym w pamiętniku, spisywali wydarzenia kolejnych dni. Szczególnie wartościowe dla historyków są XIX w. zapiski ks. Kusionowicza oraz pochodzące z pierwszej poł. XX w. notatki ks. Smółki.
W wykazie gdowskich plebanów, spisanym przez ks. Ludwika Kusionowicza zostali wymienieni:
Mikołaj, budowniczy murowanego kościoła w 1325 r.
Mikołaj, rektor zabity przez Prandotę Boczowskiego w 1401 r.
Aleksander Niemierza 1402-12
Jan 1412-24, założyciel szkoły parafialnej utrzymywanej przez kościół
Mikołaj 1425-41, rektor gdowskiej szkoły parafialnej
Marcin Golaska 1444-52, za staraniem właścicielki Gdowa Joanny Wielopolskiej, otrzymał - nadane przez króla Władyslawa III Warneńczyka - przywileje dla kościoła
...
Piotr Jordan 1524-30
Marcin 1530-48
Tomasz Wolski 1549-56
Marcin Gałązka 1564-88
Paweł Nasierowski 1588-95
Jan Dębochowski 1596- 1606, założyciel charytatywnego Bractwa Różańcowego Żelaznych Krów.
Stanisław Przeździecki 1606-32
...
Stanisław Wojewski 1669-79, wcześniej sekretarz królowej Ludwiki Gonzagi, kanonik krakowski
Marcin Dżuli 1679-82
Piotr Jordan 1682-93, wybudował pod środkową częścią kościoła kryptę grobową, przeznaczoną dla miejscowych dziedziców oraz księży
Jan Furmankiewicz 1693-94
Aria Neosanderowski 1694-1711, podczas wielkiego pożaru kościoła w 1705 r. spłonął oryginalny, cudowny obraz NMP
Ignacy Hołodyński 1711-14
Antoni Burski 1714-21
Wojciech Tomankiewicz 1721- 40
Antoni Kosiński 1740-79, rektor, zamówił u Korneckich z Gdowa barokowe ołtarze
Adam Wąsowicz 1780-88
Franciszek Latasiewicz 1788-1815, po pożarze w 1790 dokonał przebudowy kościoła. Obniżono gotyckie mury, przedłużono nawę aż do wolno stojącej wieży, zmieniono okna na prostokątne, położono płaski strop z desek. Ustawiono ołtarze Korneckich
Bartłomiej Jurgowski 1816-42, założył nowy cmentarz na granicy z Bilczycami. Na jego grobie, jeszcze niedawno Anioł dzierżył trąbę, którą miał obudzić zmarłych w dniu Sądu Ostatecznego.
Autor powyższego wykazu ksiądz Ludwik Kusionowicz 1842-88, z inicjatywy Eleonory Fihauserowej, dziedziczki dworu w Fałkowicach, rozbudował gdowski kościół, przedłużając prezbiterium oraz budując nową zakrystię i sześciokątną kaplicę południową. Był założycielem Bractwa Wstrzemięźliwości. Dzięki jego kronice znamy dokładny przebieg Bitwy pod Gdowem 26 lutego 1846 r. Na gdowskim cmentarzu jest piękna rzeźba Maryi na grobie jego brata - wspaniałe dzieło samego mistrza Stechlika.
Kolejnymi proboszczami po Kusionowiczu byli:
Michał Kolor 1889- 1904, jeden z inicjatorów usypania kopca Powstańców Krakowskich
Jan Smółka 1905-54, zmienił pokrycie dachu kościoła z gontu na dachówkę, podniósł wieżę o jedną kondygnację
Józef Karkula 1954-56, był administratorem
Jan Grzywna 1956-73, zmienił strop kościoła z płaskiego na beczkowy
Jan Sikora 1973-83, odnowił ołtarze, wprowadził polichromie
Stanisław Jarguz 1986- 2011, rozbudował kościół powiększając go o boczne nawy, doprowadził do koronacji obrazu NMP oraz do wyniesienia świątyni do rangi Sanktuarium Maryjnego
Stanisław Bętkowski od 2011- do dziś
Znajdujące się w kancelarii plebanii w Gdowie dawne "Księgi Parafialne", zapisane są też po łacinie. Stanowią główne źródło informacji o historii miejscowości. Jest tam zawarte wszystko! Szkoda tylko, że nie są dziś łatwo dostępne dla zainteresowanych.
Oprócz obowiązkowych wpisów z datami i nazwiskami dotyczących chrztów, ślubów oraz zgonów parafian, niektórzy księża prowadzili dodatkowo tzw. "Kroniki", w których, niczym w pamiętniku, spisywali wydarzenia kolejnych dni. Szczególnie wartościowe dla historyków są XIX w. zapiski ks. Kusionowicza oraz pochodzące z pierwszej poł. XX w. notatki ks. Smółki.
W wykazie gdowskich plebanów, spisanym przez ks. Ludwika Kusionowicza zostali wymienieni:
Mikołaj, budowniczy murowanego kościoła w 1325 r.
Mikołaj, rektor zabity przez Prandotę Boczowskiego w 1401 r.
Aleksander Niemierza 1402-12
Jan 1412-24, założyciel szkoły parafialnej utrzymywanej przez kościół
Mikołaj 1425-41, rektor gdowskiej szkoły parafialnej
Marcin Golaska 1444-52, za staraniem właścicielki Gdowa Joanny Wielopolskiej, otrzymał - nadane przez króla Władyslawa III Warneńczyka - przywileje dla kościoła
...
Piotr Jordan 1524-30
Marcin 1530-48
Tomasz Wolski 1549-56
Marcin Gałązka 1564-88
Paweł Nasierowski 1588-95
Jan Dębochowski 1596- 1606, założyciel charytatywnego Bractwa Różańcowego Żelaznych Krów.
Stanisław Przeździecki 1606-32
...
Stanisław Wojewski 1669-79, wcześniej sekretarz królowej Ludwiki Gonzagi, kanonik krakowski
Marcin Dżuli 1679-82
Piotr Jordan 1682-93, wybudował pod środkową częścią kościoła kryptę grobową, przeznaczoną dla miejscowych dziedziców oraz księży
Jan Furmankiewicz 1693-94
Aria Neosanderowski 1694-1711, podczas wielkiego pożaru kościoła w 1705 r. spłonął oryginalny, cudowny obraz NMP
Ignacy Hołodyński 1711-14
Antoni Burski 1714-21
Wojciech Tomankiewicz 1721- 40
Antoni Kosiński 1740-79, rektor, zamówił u Korneckich z Gdowa barokowe ołtarze
Adam Wąsowicz 1780-88
Franciszek Latasiewicz 1788-1815, po pożarze w 1790 dokonał przebudowy kościoła. Obniżono gotyckie mury, przedłużono nawę aż do wolno stojącej wieży, zmieniono okna na prostokątne, położono płaski strop z desek. Ustawiono ołtarze Korneckich
Bartłomiej Jurgowski 1816-42, założył nowy cmentarz na granicy z Bilczycami. Na jego grobie, jeszcze niedawno Anioł dzierżył trąbę, którą miał obudzić zmarłych w dniu Sądu Ostatecznego.
Autor powyższego wykazu ksiądz Ludwik Kusionowicz 1842-88, z inicjatywy Eleonory Fihauserowej, dziedziczki dworu w Fałkowicach, rozbudował gdowski kościół, przedłużając prezbiterium oraz budując nową zakrystię i sześciokątną kaplicę południową. Był założycielem Bractwa Wstrzemięźliwości. Dzięki jego kronice znamy dokładny przebieg Bitwy pod Gdowem 26 lutego 1846 r. Na gdowskim cmentarzu jest piękna rzeźba Maryi na grobie jego brata - wspaniałe dzieło samego mistrza Stechlika.
Kolejnymi proboszczami po Kusionowiczu byli:
Michał Kolor 1889- 1904, jeden z inicjatorów usypania kopca Powstańców Krakowskich
Jan Smółka 1905-54, zmienił pokrycie dachu kościoła z gontu na dachówkę, podniósł wieżę o jedną kondygnację
Józef Karkula 1954-56, był administratorem
Jan Grzywna 1956-73, zmienił strop kościoła z płaskiego na beczkowy
Jan Sikora 1973-83, odnowił ołtarze, wprowadził polichromie
Stanisław Jarguz 1986- 2011, rozbudował kościół powiększając go o boczne nawy, doprowadził do koronacji obrazu NMP oraz do wyniesienia świątyni do rangi Sanktuarium Maryjnego
Stanisław Bętkowski od 2011- do dziś
- Załączniki
-
- Grób ks. Jurgowskiego.JPG (122.72 KiB) Przejrzano 24451 razy
-
- ksiądz Ludwik Kusionowicz.jpg (68.13 KiB) Przejrzano 18725 razy
Ostatnio zmieniony niedziela 23 wrz 2018, 21:46 przez Franek D., łącznie zmieniany 2 razy.
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Franku, pozwolę sobie uzupełnić powyższą listę gdowskich plebanów, sporządzoną na podstawie metryk parafialnych, udostępnionych mi jeszcze za probostwa ks. Stanisława Jarguza. A poza tym, historia naszego kościoła zasługuje na osobny wątek.
Proboszczowie i wikarzy w Gdowie.
proboszcz Jan Dembochowski z Pabienic 1604
proboszcz Paweł, Jakub z Porąbki 1606 - 1610
proboszcz Łukasz z Krakowa 1611 - 12
proboszcz Paweł Wiączkowic 1642 – 03. 1662
wikary Antoni Labuski 1649
wikary Wojciech Domański 1654
proboszcz Grzegorz Dziedziczkowic 03. 1662 – 09. 1664
wikary Jakub Dzieszącki ? 1663
wikary Jacenty Mogilec, 1666
proboszcz Wojciech Mirzyński, 10-12. 1664
proboszcz Walenty Boczewski ? 12. 1664 – 06. 1666
proboszcz Grzegorz Kadkawski ? 07. 1666 – 05. 1668
proboszcz Walenty Lenanderski, 05. 1668 – 02. 1678
wikary Marcin Złotnicki 1674
wikary Wojciech Antalkowicz ? 1678
wikary Benedykt Kucharski 1678
proboszcz Marcin Dziuli, 08. 1678 – 1681
wikary Grzegorz, Franciszek Wolski 1679
wikary Jan Zając ? 1680
Z lat 1680 - 1770 nie zachowały się żadne metryki parafialne.
proboszcz Antoni Kosiński 1740 - 03.1779
wikary Franciszek Szymczykiewicz 1771 – 04. 1777
w okresie 05. 1777 – 09. 1779 nie było stałego wikariusza, chrzcili przyjezdni księża
wikary Jakub Kański 10. 1779 – 03. 1788.
Po Kosińskim był wakat do 02. 1780, kiedy proboszczem mianowano Adama Dunina Wąsowicza ale nie urzędował on w Gdowie. Praktycznie od 03. 1779 do 03. 1785 urząd sprawował wikary Jakub Kański, pomagali mu ks. Marceli Słupecki, ks Franciszek Chmurowicz, ks. Jakub Żądliński
proboszcz Franciszek Latasiewicz, 04. 1785 – zmarł 27. o7. 1815, przeżył 76 lat
wikarzy A. Szymczakiewicz, 04. 1788 - 11.1789
wikary Tomasz Turkiewicz, 12. 1789 – 11. 1790 wikary Michał Szpernakowicz, 12. 1790 – 1800
wikary Hubert Grąblewicz 1801 – 06.1802
wikary Antoni Gaździak, 07. 1802 – 06. 1808 Stanisław Czaderski wikary niegowicki pomagał 07.1808 – 06. 1809
wikary Wojciech Szczurkowski 07. 1809 – 06. 1815 wikary Jan Klimowski 07.1815 - ?
Przysięgły proboszcz Bartłomiej Jurgowski 12. 1815 – zmarł 3.08.1842, przeżył 59 lat.
W czasie probostwa Jurgowskiego nie ma jednoznacznie wikarego, pomagali księża z sąsiednich parafii, Paweł Golikowski wikary niegowicki od 1817 – 1819, wikary Jan Maskalski 1820, Bartłomiej Dwernicki proboszcz łazański 1820, Ludwik Kozicki z Niegowici 1821, Józef Weiss proboszcz łazański 1829, Karol Wdówka ks. łazański 1832, Wojciech Dybczak ks. z Łapanowa 1834,
wikary gdowski Stanisław Michalik 08. 1835 – 12. 1837
wikary Mateusz Wróbel 01 - 07. 1838
wikary Bartłomiej Przydalik 08 - 12. 1838 wikary Jan Chlipała 01 - 08. 1839
wikary Ignacy Malina 09.1839 - 04. 1842
ks Jan Zubitek ? 05 -12. 1842 ks Jan Krajger 08. 1842 – 03.1843
Od 12.1842 proboszczem jest Ludwik Kusionowicz, był wielickim dziekanem, zmarł w Gdowie 27. 12. 1888, przeżył 72 lata.
Za jego probostwa wikariuszami byli: M.? Janiczak 04.1843 – 11.1844, Jan Witko 12.1944 - 06.1846, Paweł Mliczek 07.1846 - 04.1850, Jan Kanty Kordecki ? 04.1850 - 10.1850, Karol Nowicki 11.1850 - 12.1851, Teodor ? (Deod.) Graczyński 02.1852 - 06.1863, Edward Ropski 07.1863 - 06.1865, Jan Mika 07.1865 - 02.1866, Franciszek Klimkiewicz 03.1866 – 11.1867, Franciszek Zagoczyński 12.1867 - 06.1869, Józef Migdał o7.1869 - 08 1872, Karol Fąfezko 08.1872 - 09.1875, Antoni Blacha 10.1875 - 04.1883, Michał Kolor 04.1883 - 03.1889.
Michał Kolor początkowo pełnił funkcję administratora parafii a od 03. 1889 r został jej proboszczem. Michał Kolor urodzony w 1853 w Kalna, parafia Łodygowice, w żywiecko-bielskim powiecie, zmarł w Gdowie 25. 07. 1904, przeżył 51 lat.
Początkowo wikarym był Franciszek Rosner 01.1889 - 04. 1889, także Wincenty Kolor może brat Michała, potem Karol Frączek 08.1889 - 02.1891, Franciszek Błachut 02.1891 - 11.1894, Jan Migdał 12.1894 - 06.1898, Jan Figwer 09.1898 – 12.1900 przeniesiony jako administrator do Lanckorony, z Wieprza do Gdowa Józef Raźny 01.1901 - 05.1902, Wojciech Tarcza 06.1902 – 04.1903, Marcin Zdebski 05.1903 – 09.1904, Wojciech Górny 10.1904- 08.1905.
31 stycznia 1905 r w parafii gdowskiej rządy objął Jan Smółka, urodzony w 1873 r w Czarnym Dunajcu. Za jego długiego bo 49 -letniego probostwa wikariuszami byli: Juliusz Małysiak 09.1905 – 07.1910, Gustaw Sadowski 08.1910 – 07.1926, Jan Tomaszkiewicz 08.1913 – 12.1914, Ludwik Pietrzak 08. 1915 - 07. 1917, Wojciech Bartosik 08.1917 - 07.1919, Marian Terlecki 08.1919 - 08.1921, Eugeniusz Piątkowski 08.1921 - 07.1923, Jan Hajduga 08.1923 - 07.1927, Stanisław Chramiec 08.1926 - 07.1930, Stanisław Dąbrowski 08.1929 – 07.1933, Andrzej Silan 08.1930 - 07.1934, Tomasz Kapusta 08.1934 - 08.1937, Władysław Uczniak 08.1934 - 02.1957, Michał Migdał 08.1937 – 06.1940, Leon Grabski 08.1940, w marcu 1941 r został aresztowany przez gestapo osadzony na Montelupich a potem wywieziony do obozu w Oświęcimiu i stamtąd już nie powrócił, Józef Gorzelany 09.1940 - 08.1943, Franciszek Stopka 08.1942 – 08.1945, Józef Chwieruta 08.1943 – 07.1945, Józef Karkula 08.1945 – 11.1956.
Jan Smółka zmarł 18 lipca 1954 r w krakowskim szpitalu św. Łazarza.
Kolejnym proboszczem został Jan Grzywna. Wikariuszami w czasie jego kadencji byli: Tadeusz Topa 08.1954 – 08.1957, Stefan Kajdas 08.1957 - 08.1961, Józef Sidełko 08.1957 - 08.1960, Jan Bryndza 08.1959 - 12.1961, Jan Nowak 08.1960 – 08.1962, Stanisław Dadej 08.1961 -08.1962, Władysław Bania o1.1962- o8.1963, Florian Gruca 08.1962 – 07.1973, Marian Piotrowski 08.1963 – 08.1964, Franciszek Pacwa 08.1964 – 06.1968, Henryk Łaciak 07.1968 – 08.1972, Alojzy Kegel 08.1972 -
Za probostwa Jana Sikory wikariuszami byli: Kazimierz Buba 08.1973 - 06.1976, Władysław Zązel 08.1973 – 06.1976, Tadeusz Jarzębak 07. 1976 - 07.1980, Stanisław Małysa 07.1976 – 06.1979, Władysław Zuziak 06.1979 – 07.1982 ?, Józef Hajnos 08.1980 -
Proboszczowie i wikarzy w Gdowie.
proboszcz Jan Dembochowski z Pabienic 1604
proboszcz Paweł, Jakub z Porąbki 1606 - 1610
proboszcz Łukasz z Krakowa 1611 - 12
proboszcz Paweł Wiączkowic 1642 – 03. 1662
wikary Antoni Labuski 1649
wikary Wojciech Domański 1654
proboszcz Grzegorz Dziedziczkowic 03. 1662 – 09. 1664
wikary Jakub Dzieszącki ? 1663
wikary Jacenty Mogilec, 1666
proboszcz Wojciech Mirzyński, 10-12. 1664
proboszcz Walenty Boczewski ? 12. 1664 – 06. 1666
proboszcz Grzegorz Kadkawski ? 07. 1666 – 05. 1668
proboszcz Walenty Lenanderski, 05. 1668 – 02. 1678
wikary Marcin Złotnicki 1674
wikary Wojciech Antalkowicz ? 1678
wikary Benedykt Kucharski 1678
proboszcz Marcin Dziuli, 08. 1678 – 1681
wikary Grzegorz, Franciszek Wolski 1679
wikary Jan Zając ? 1680
Z lat 1680 - 1770 nie zachowały się żadne metryki parafialne.
proboszcz Antoni Kosiński 1740 - 03.1779
wikary Franciszek Szymczykiewicz 1771 – 04. 1777
w okresie 05. 1777 – 09. 1779 nie było stałego wikariusza, chrzcili przyjezdni księża
wikary Jakub Kański 10. 1779 – 03. 1788.
Po Kosińskim był wakat do 02. 1780, kiedy proboszczem mianowano Adama Dunina Wąsowicza ale nie urzędował on w Gdowie. Praktycznie od 03. 1779 do 03. 1785 urząd sprawował wikary Jakub Kański, pomagali mu ks. Marceli Słupecki, ks Franciszek Chmurowicz, ks. Jakub Żądliński
proboszcz Franciszek Latasiewicz, 04. 1785 – zmarł 27. o7. 1815, przeżył 76 lat
wikarzy A. Szymczakiewicz, 04. 1788 - 11.1789
wikary Tomasz Turkiewicz, 12. 1789 – 11. 1790 wikary Michał Szpernakowicz, 12. 1790 – 1800
wikary Hubert Grąblewicz 1801 – 06.1802
wikary Antoni Gaździak, 07. 1802 – 06. 1808 Stanisław Czaderski wikary niegowicki pomagał 07.1808 – 06. 1809
wikary Wojciech Szczurkowski 07. 1809 – 06. 1815 wikary Jan Klimowski 07.1815 - ?
Przysięgły proboszcz Bartłomiej Jurgowski 12. 1815 – zmarł 3.08.1842, przeżył 59 lat.
W czasie probostwa Jurgowskiego nie ma jednoznacznie wikarego, pomagali księża z sąsiednich parafii, Paweł Golikowski wikary niegowicki od 1817 – 1819, wikary Jan Maskalski 1820, Bartłomiej Dwernicki proboszcz łazański 1820, Ludwik Kozicki z Niegowici 1821, Józef Weiss proboszcz łazański 1829, Karol Wdówka ks. łazański 1832, Wojciech Dybczak ks. z Łapanowa 1834,
wikary gdowski Stanisław Michalik 08. 1835 – 12. 1837
wikary Mateusz Wróbel 01 - 07. 1838
wikary Bartłomiej Przydalik 08 - 12. 1838 wikary Jan Chlipała 01 - 08. 1839
wikary Ignacy Malina 09.1839 - 04. 1842
ks Jan Zubitek ? 05 -12. 1842 ks Jan Krajger 08. 1842 – 03.1843
Od 12.1842 proboszczem jest Ludwik Kusionowicz, był wielickim dziekanem, zmarł w Gdowie 27. 12. 1888, przeżył 72 lata.
Za jego probostwa wikariuszami byli: M.? Janiczak 04.1843 – 11.1844, Jan Witko 12.1944 - 06.1846, Paweł Mliczek 07.1846 - 04.1850, Jan Kanty Kordecki ? 04.1850 - 10.1850, Karol Nowicki 11.1850 - 12.1851, Teodor ? (Deod.) Graczyński 02.1852 - 06.1863, Edward Ropski 07.1863 - 06.1865, Jan Mika 07.1865 - 02.1866, Franciszek Klimkiewicz 03.1866 – 11.1867, Franciszek Zagoczyński 12.1867 - 06.1869, Józef Migdał o7.1869 - 08 1872, Karol Fąfezko 08.1872 - 09.1875, Antoni Blacha 10.1875 - 04.1883, Michał Kolor 04.1883 - 03.1889.
Michał Kolor początkowo pełnił funkcję administratora parafii a od 03. 1889 r został jej proboszczem. Michał Kolor urodzony w 1853 w Kalna, parafia Łodygowice, w żywiecko-bielskim powiecie, zmarł w Gdowie 25. 07. 1904, przeżył 51 lat.
Początkowo wikarym był Franciszek Rosner 01.1889 - 04. 1889, także Wincenty Kolor może brat Michała, potem Karol Frączek 08.1889 - 02.1891, Franciszek Błachut 02.1891 - 11.1894, Jan Migdał 12.1894 - 06.1898, Jan Figwer 09.1898 – 12.1900 przeniesiony jako administrator do Lanckorony, z Wieprza do Gdowa Józef Raźny 01.1901 - 05.1902, Wojciech Tarcza 06.1902 – 04.1903, Marcin Zdebski 05.1903 – 09.1904, Wojciech Górny 10.1904- 08.1905.
31 stycznia 1905 r w parafii gdowskiej rządy objął Jan Smółka, urodzony w 1873 r w Czarnym Dunajcu. Za jego długiego bo 49 -letniego probostwa wikariuszami byli: Juliusz Małysiak 09.1905 – 07.1910, Gustaw Sadowski 08.1910 – 07.1926, Jan Tomaszkiewicz 08.1913 – 12.1914, Ludwik Pietrzak 08. 1915 - 07. 1917, Wojciech Bartosik 08.1917 - 07.1919, Marian Terlecki 08.1919 - 08.1921, Eugeniusz Piątkowski 08.1921 - 07.1923, Jan Hajduga 08.1923 - 07.1927, Stanisław Chramiec 08.1926 - 07.1930, Stanisław Dąbrowski 08.1929 – 07.1933, Andrzej Silan 08.1930 - 07.1934, Tomasz Kapusta 08.1934 - 08.1937, Władysław Uczniak 08.1934 - 02.1957, Michał Migdał 08.1937 – 06.1940, Leon Grabski 08.1940, w marcu 1941 r został aresztowany przez gestapo osadzony na Montelupich a potem wywieziony do obozu w Oświęcimiu i stamtąd już nie powrócił, Józef Gorzelany 09.1940 - 08.1943, Franciszek Stopka 08.1942 – 08.1945, Józef Chwieruta 08.1943 – 07.1945, Józef Karkula 08.1945 – 11.1956.
Jan Smółka zmarł 18 lipca 1954 r w krakowskim szpitalu św. Łazarza.
Kolejnym proboszczem został Jan Grzywna. Wikariuszami w czasie jego kadencji byli: Tadeusz Topa 08.1954 – 08.1957, Stefan Kajdas 08.1957 - 08.1961, Józef Sidełko 08.1957 - 08.1960, Jan Bryndza 08.1959 - 12.1961, Jan Nowak 08.1960 – 08.1962, Stanisław Dadej 08.1961 -08.1962, Władysław Bania o1.1962- o8.1963, Florian Gruca 08.1962 – 07.1973, Marian Piotrowski 08.1963 – 08.1964, Franciszek Pacwa 08.1964 – 06.1968, Henryk Łaciak 07.1968 – 08.1972, Alojzy Kegel 08.1972 -
Za probostwa Jana Sikory wikariuszami byli: Kazimierz Buba 08.1973 - 06.1976, Władysław Zązel 08.1973 – 06.1976, Tadeusz Jarzębak 07. 1976 - 07.1980, Stanisław Małysa 07.1976 – 06.1979, Władysław Zuziak 06.1979 – 07.1982 ?, Józef Hajnos 08.1980 -
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Masz rację, że historia gdowskiego kościoła zasługuje na osobny wątek. Przyjmijmy, że powyższym opisem dokonaliśmy jedynie "dość długiej" rozprawy o plebanach.
Postanowiłem jeszcze przytoczyć "krótką" rozprawę o wójtach.
Po tym opisie, powrócimy do kontynuacji historii dawnych właścicieli Gdowa.
O pierwszych wójtach wiem bardzo niewiele, tyle tylko, że za czasów austriackich jednym z nich był Jakub Zastawniak...
Siedzibą wójtostwa była dawna strażnica, obecnie Krakowski Bank Spółdzielczy.
W czasach II RP wójtami byli:
Henryk Cebula (1918-27)
Ludwik Piasecki (1927-35)
Ignacy Trzupek z Zalesian (1935-39)
Podczas okupacji wójtem był Karol Jamka, organista kościoła w Gdowie (1940-45)
W czasach PRL-u wójtami, naczelnikami byli:
Henryk Cebula (luty 1945)
Piotr Natanek z Podolan (1945)
Jan Spytek ze Stadnik (1946)
Julian Mentel z Grzybowej (1947-49)
Jan Dziubek z Winiar (1949-54)
Stefania Bzdyl, przewodnicząca GRN (1955-56)
Marcin Ciężarek z Grzybowej, przewodniczący GRN (1956-72)
Antoni Pisarski z Fałkowic, naczelnik gminy (1973-75)
Aleksander Ciężarek, naczelnik gminy (1975-89)
Wójtowie z lat III RP:
Tadeusz Witkowski z Grzybowej (1989-98)
Jadwiga Kasprzyk z Winiar (1998-2002)
Zbigniew Wojas z Podolan (2002-nadal)
Postanowiłem jeszcze przytoczyć "krótką" rozprawę o wójtach.
Po tym opisie, powrócimy do kontynuacji historii dawnych właścicieli Gdowa.
O pierwszych wójtach wiem bardzo niewiele, tyle tylko, że za czasów austriackich jednym z nich był Jakub Zastawniak...
Siedzibą wójtostwa była dawna strażnica, obecnie Krakowski Bank Spółdzielczy.
W czasach II RP wójtami byli:
Henryk Cebula (1918-27)
Ludwik Piasecki (1927-35)
Ignacy Trzupek z Zalesian (1935-39)
Podczas okupacji wójtem był Karol Jamka, organista kościoła w Gdowie (1940-45)
W czasach PRL-u wójtami, naczelnikami byli:
Henryk Cebula (luty 1945)
Piotr Natanek z Podolan (1945)
Jan Spytek ze Stadnik (1946)
Julian Mentel z Grzybowej (1947-49)
Jan Dziubek z Winiar (1949-54)
Stefania Bzdyl, przewodnicząca GRN (1955-56)
Marcin Ciężarek z Grzybowej, przewodniczący GRN (1956-72)
Antoni Pisarski z Fałkowic, naczelnik gminy (1973-75)
Aleksander Ciężarek, naczelnik gminy (1975-89)
Wójtowie z lat III RP:
Tadeusz Witkowski z Grzybowej (1989-98)
Jadwiga Kasprzyk z Winiar (1998-2002)
Zbigniew Wojas z Podolan (2002-nadal)
- Załączniki
-
- Figura w ogrodzie Zastawniaków - fot szkieletek 2006 r..JPG (119.7 KiB) Przejrzano 24425 razy
-
- Przemowienie wójta Cebuli przed budynkiem OSP.JPG (39.72 KiB) Przejrzano 24425 razy
-
- Przemówienie wójta na placu pomiędzy domem Englanderów a nowym budynkiem gminy.jpg (100.96 KiB) Przejrzano 24425 razy
-
- Przemarsz przed urzędnikami stojącymi na schodach budowanego Urzędu Gminy.JPG (46.55 KiB) Przejrzano 24425 razy
-
- Krakowski Bank Spółdzielczy - fot. szkieletek 2006 r..JPG (88.63 KiB) Przejrzano 24425 razy
Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś
Sporo o gdowskich wójtach i sekretarzach gminnych pisze Piotr Gumułka, w niedawno wydanej Kronice Gdowa.
- Załączniki
-
- w 1.jpg (99.11 KiB) Przejrzano 24399 razy
-
- w 2.jpg (198.68 KiB) Przejrzano 24399 razy
-
- w 3.jpg (159.44 KiB) Przejrzano 24399 razy
-
- w 4.jpg (61.4 KiB) Przejrzano 24399 razy
phpbb 3.1 styles demo
Wróć do „Ciekawe miejscowości i ich historia”
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 7 gości
Technologię dostarcza phpBB® Forum Software © phpBB Limited | proDVGFX by: Prosk8er ©
Polski pakiet językowy dostarcza phpBB.pl
Polski pakiet językowy dostarcza phpBB.pl