Owczary – wieś położona w północnej części Beskidu Niskiego, u podnóża Magury Małastowskiej, w województwie małopolskim, powiecie gorlickim, w gminie Sękowa.
Do roku 1948 nosiła nazwę Rychwałd (z niemieckiego Raichwald) i zamieszkana była głównie przez Głuchoniemców – tak nazywano tu ludność niemieckojęzyczną, która jednak przez wieki uległa polonizacji. Niemieccy osadnicy zostali sprowadzeni przez właścicieli Gorlic, a Rychwałd był lokowany na prawie niemieckim w 1323 roku. Rozwijające się osadnictwo w XV-wiecznych Karpatach sprzyjało lokacji czy relokacji osad na prawie wołoskim, co wiązało się ze zmianą systemu gospodarowania. Do reorganizowanych wówczas wsi należał także Rychwałd.
W 1653 roku wzniesiono w Owczarach orientowaną, drewnianą cerkiew w typie zachodnio-łemkowskim, w konstrukcji zrębowej, z wieżą o konstrukcji słupowej, z dachem namiotowym nad prezbiterium i nawą. Cerkiew posadowiono nie na podmurówce kamiennej, lecz na grubych pniach jodeł, co miało ją chronić przed działaniem wilgoci. Poprzednia cerkiew istniejąca w tej okolicy w XV wieku, podobno zapadła się w bagnisku, stąd takie działania zapobiegawcze przy budowie nowej.
Świątynię wielokrotnie przebudowywano, rozbudowywano (prezbiterium i zakrystia w 1710 roku a w 1783 wieża, która jest dziełem majstrów - Teodora Rusinki i Dimitra Diekowenina) i remontowano, zmieniano pokrycie dachu z gontu na blachę i z powrotem na gont (lata 80-te XX w. – poczynione wtedy prace konserwatorskie zostały docenione prestiżową nagrodą organizacji Europa Nostra dla najlepiej utrzymanego obiektu zabytkowego).
Teren cerkwi otoczony jest murem z kamienia łamanego z dwoma wejściami – od południa w formie murowanej bramki i od zachodu przez zbudowaną z cegły masywną dzwonnicę bramną. Jest to budowla z około połowy XIX wieku, dwukondygnacyjna o tynkowanych i bielonych ścianach, nakryta blaszanym dachem namiotowym z baniastym hełmem zwieńczonym krzyżem.
Dawniej wokół cerkwi rosły stare, wielkie drzewa, które mieszkańcy Owczar długo chronili przed wycięciem. Niestety ja zastałam tam już tylko same resztki pni.
Cerkiew jest tradycyjnie trójdzielna – babiniec, nawa i prezbiterium – co podkreślają uskokowe kopuły wieńczące dach.
We wnętrzu cerkwi zachowało się bogate wyposażenie pochodzące z okresu od końca XVII do XX wieku. Najważniejszy jest oczywiście, jak to w cerkwi, ikonostas, czyli przegroda oddzielająca strefy sacrum i profanum. Ikony w nim umieszczone napisane są w 1712 roku przez Jana Medyckiego z Muszyny (ikony namiestne, prazdniki, medaliony wrót carskich oraz malowidła na cokołach). Pozostałe ikony stworzył wiejski malarz w 1756 r.
Ramowa konstrukcja ikonostasu jest wspaniałym dziełem snycerskim, bogato zdobionym, polichromowanym w kolorze czerwonym i ciemnoniebieskim, miejscami srebrzonym i złoconym.
Ażurowe carskie wrota wypełnione są motywem wici akantowej okalającej sześć owalnych medalionów z popiersiami Świętych Ewangelistów.
Za ikonostasem, w prezbiterium znajduje się ikona Chrystusa Nauczającego z 1664 r. umieszczona w ołtarzu pomocniczym.
Główny ołtarz – preistoł – z nadstawą w formie małej świątyni, jest rzeźbiony, polichromowany i malowany.