Niedaleko kościoła parafialnego w Książu Wielkim w powiecie miechowskim, za ogrodzeniem, stoi dawny kościół klasztorny zakonu augustianów.
W XIII wieku zakonnicy zostali sprowadzeni tutaj przez wojewodę krakowskiego i ówczesnego właściciela tych dóbr, Spytka z Melsztyna. Gdy przybyli kościół już istniał, wybudowany w latach 1372-1381 a augustianie przejęli nad nim pieczę.
Po kasacie zakonu w 1864 roku przez władze austriackie, zakonnicy opuścili te ziemie.
Z pierwotnej budowli, gotyckiej, zachowało się wielobocznie zamknięte prezbiterium, sklepione żebrowo i ujęte w szkarpy oraz zakrystia, przylegająca do niego od północy. Nawa gotycka zawaliła się na przełomie XVII i XVIII wieku a obecna pochodzi z okresu przebudowy barokowej, która miała miejsce w połowie XVIII wieku. Do prezbiterium od południa przylega zakrystia piętrowa z XIX wieku służąca także jako skarbczyk.
Wewnątrz świątyni umieszczono pięć ołtarzy barokowych. Kościół posiada także chór z XVIII wieku. Niestety kościół nie jest użytkowany a wnętrze niedostępne. Dodałam więc zdjęcie wnętrza prezbiterium z Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce t.1.
Obok kościoła stoi dzwonnica z 1836 roku.
Budynki klasztoru zachowały się do naszych czasów w formie szczątkowej. Pochodziły głównie z XVIII wieku.