Cukrownia w Kazimierzy Wielkiej powstała z inicjatywy hrabiego Kazimierza Łubieńskiego w roku 1845, jako jedna z pierwszych w Królestwie. Swoją nazwę zawdzięcza skrótowi nazwiska założycieli.
Jej dalszy rozwój był dziełem wnuka Kazimierza, Leona Łubieńskiego. Jednak konieczność ciągłych inwestycji spowodowała zadłużenie przedsiębiorstwa co doprowadziło do przekształcenia cukrowni w Towarzystwo Akcyjne, z mniejszościowym już udziałem rodziny Łubieńskich. Jednym z jej współwłaścicieli i prezesem stał się wówczas Edward Tołłoczko, a następnie jego syn Julian.
Fabrykę rozbudowano a większość zachowanych do dzisiaj budynków pochodzi z tego okresu, w tym charakterystyczna baszta, przeznaczona z czasem na mieszkanie dla praktykantów.
Po wojnie cukrownia funkcjonowała już jako zakład państwowy a następnie prywatny do roku 2006.
Obecnie budynki cukrowni mają status zabytku.