W krainie zamków, ostrzyc i rzeźbionych skał (2022)

[smar]

...Tylko ze nie mamy woderów...

Byłbym w stanie pomóc - dla Ciebie to nawet już mam

[buba]

To sie musimy jakos zgadac! Bo mi wspomnienie tego korytarzyka nie daje spokoju!

[buba]

Początkowo ten kamieniołom braliśmy pod uwagę jako miejsce na nocleg. Da się zaparkować, a ogromne, pionowe ściany zapewne będą malowniczo odbijać wieczorny blask ogniska. Taki był plan. Póki co rano, jadąc na wycieczkę, zajrzeliśmy tam niezobowiązująco. Ot tak - rzucić okiem.

Faktycznie robi wrażenie gładkość jego ścian. Zazwyczaj zbocza kamieniołomów są poszarpane. Tu jakby ktoś wziął piłę i wyciął ze środka jeden wielki blok skalny. Nie dziwię się, że miejsce jest wyzwaniem dla wspinaczy.



Miejsce ogniskowe też takie równiusie, pod linijkę. Dostosowane klimatem do ścian!



Niby fajne miejsce, trzeba by tu wrócić, ale... na tym etapie zaczynają się rzucać w oczy różne drobne, coraz to kolejne detale. Pierwsze spostrzeżenie to, że kamieniołom jest zaśmiecony, ale w sposób jakiś dziwny i niepokojący. Bo spojrzenie zidentyfikowało to jako "śmieci", ale jednak zaczęło jednocześnie coś dzwonić, że to nie są pozostałości z imprezy czy wywalona ukradkiem lodówka. Na krzakach, skałach, gałęziach - wszędzie coś wisi. Wysoko. Raczej wygląda jak postałości po powodzi, gdy woda opadła. Lub coś, co ktoś celowo rozwiesił...







Dokładniejsze oględziny terenu wskazują, że jakby ktoś tu pomieszkiwał. Garnki, jakieś rozwłóczone żarcie, butelki. Ciekawe jedynie, że rzeczy nie są złożone w jednym miejscu, tylko rozwieszone jak ozdoby na choince. A w jedną ze szczelin w skale wsadzony jest paszport! Dokument ważny, należący do kolesia mniej więcej w moim wieku. Ale czemu go ktoś tu tak zostawił - w skale? I sobie gdzieś poszedł? Kabak: "Mamo, ten pan już chyba i tak nie żyje. Czy możemy sobie zabrać jego paszport na pamiatkę? To by była najfajniejsza pamiątka z Czech - czeski paszport!"

A może to jakaś pułapka na buby? Robi mi się z lekka zimno. Nie tyle zabierać na pamiątkę, ale chyba w ogóle nie powinnam była brać tego paszportu do ręki... Bo jak koleś leży gdzieś z urwanym łbem za skałą?? Ciekawość zaprowadziła mnie z lekka za daleko...



Zmywamy się z tego miejsca, skreślając go jednocześnie z listy swoich dzisiejszych miejsc biwakowych. Chyba nie chcemy się spotkać w nocy z właścicielem paszportu (ani jego duchem ) Zwłaszcza, że nie mamy pewności, czy nas gdzieś z góry czy zza węgła nie obserwował jak się kręcimy przy jego rzeczach.

Kawałek dalej, w miejscu zwanym Pusty Kostel (podobnie jak te z okolic Pekelnych Dolow) też napotykamy ślady bytowania długoterminowego jakiejś osoby. Czy to ten sam osobnik co w kamieniołomie? Tego się już chyba nie dowiemy. Tu też nikogo nie spotkaliśmy.

[Karolina Kot]

Jak ja Cię doskonale rozumiem!
Brrr....

[buba]

Jak to my sie czasem rozumiemy bez słow!

[buba]

A my z nadejściem niesamowicie ciepłej jesieni jedziemy w nasz ulubiony rejon Czech. Do skał, pieczar i ruin zamków. Do ostrzyc pokrytych rumoszem i organami wulkanicznych słupów. Do okopconych ścian jaskiń, nasyconych wyziewami wieloletnich ognisk. Ech... jak inaczej jest teraz niż rok temu o tej dokładnie porze! O ile piękniej w słońcu i krótkich spodniach!

Gdzieś w okolicach chyba Raspenavy zatrzymujemy się przy knajpce. Widzieliśmy kolesia, który wyszedł z lodami o dziwnych kolorach. Lody okazują się być pyszne, takie z domowego automatu. Jedne są czekoladowo - wiśniowe, a drugie to śmietanka z pistacjowymi. Z czego zarówno wiśnie jak i pistacje są tam obecne również w kawałkach. Siadamy na krawężniku na skraju ruinek jakiegoś zakładu. Oczywiście próbowałam go zwiedzić, ale okazał się być za rzeką.





Wieczór i noc postanawiamy spędzić w rejonie Pekelnych Dołów. Już trzeci raz, ale jakoś nas to miejsce na tyle urzekło, że przyciaga, aby tu ciagle wracać.

Nasza mini sztolnia po raz kolejny.







I co ciekawe - teraz odkryliśmy jej dodatkowy korytarz. Chyba poprzednie razy był zalany, a teraz jest wyjatkowo sucho.









Akuku! I wyleźlim za drogą z jakiejś lisiej nory!



Puste Kościoły też odwiedzamy (i zaś zapomnieliśmy, żeby tych dziwnych rąk poszukać...)



Do knajpy oczywiście też idziemy.















Elementy wystroju zdawałoby się, że robione są pod takie kabaki - baba Jaga miesza zupę kijem i coś tam z pozytywki nawija po czesku, od czasu do czasu podnosząc głowę, patrząc nam w oczy, wyciagając łapy i rechocąc upiornym śmiechem. Kabak momentami czuł się z lekka nieswojo Kiczowate trochu, ale klimacik jest... I w tym momencie przyszedł czas na bohatera drugiego planu - ten koleś z trumny zaczął wyłazić! Ja pierdziuuuu! Myślałam, że to jest statyczna dekoracja! W tym momencie, żesmy już nawiały obie! Bo jak oni tacy sprytni - to tylko patrzeć jak coś z tyłu podejdzie!



Wieczór ze światłem i ciepłem ognia odbijanym od ścian. Ognisko wśród skał kocham chyba jeszcze bardziej niż ognisko na piasku!



Z Osinalickiego Sedla wyruszamy na kolejne skalne wędrówki. Taka końcówka września to ja rozumiem!



Różne atrakcje tu się czają, np. jaskinia Bivak. Wybitnie miejsce pochodzenia nienaturalnego! Najbardziej te odrzwia mnie zaciekawiły - może ganek tu kiedyś miały te mnichy czy rozbójniki??







Jak widać każdy ma swoje ulubione zajęcia - ktoś czyta, ktoś biega z aparatem, ktoś lezie gdzie go nie trzeba



Wnętrza też całkiem zacne, acz niezbyt przestronne.







Tuptamy dalej - u stóp pumeksowych skał.









Faktura nieraz się zmienia. I kolor również.







Kabaczę znalazło chatkę elfów. Albo innych krasnali, które zapewne żyją tu masowo!



Na zbliżeniu - całkiem porządna buda! Gdybym miała odpowiednie gabaryty to można by rozważyć nocleg!





Tak to jest jak się człowiek ubierze w barwy niemaskujące! Nawet jak się schowa to go widać!



Włazimy w wąskie przejścia - ziejące mrokiem i chłodem skalne przesmyki. Nie ma nic lepszego jak wbić się w takie labirynty - nigdy nie wiesz gdzie wyjdziesz. Czy trzeba się będzie piąć w górę, czy zjeżdżać na zadku w dół. Czy skalne bezdroże zaprowadzi nas do jaskini czy na wygrzane obłe szczyty skał? A może w ogóle jedyną opcją będzie zawrócić?































W jednym z nich na horyzoncie majaczy nam coś dziwnego. Ki diabeł?? Jakby zegar z kukułką?? Trzeba się jeszcze trochę wspiąć - dobrze że szczelina jest wąska i można się zaprzeć, bo ściany gładkie, chwycić się nie ma czego...



I tak znajdujemy kesza! Niestety nie mamy co zostawić więc tylko się wpisujemy do wpisownika. Ale i tak radości jest kupa!



Jakby ktoś nie wiedział to dziś towarzyszy nam borsuk. Albo to jakiś inny zwirz?



Nieraz pokrętne dróżki wyprowadzą na wygrzany, skalny płaskowyż, pocięty zdradliwymi szczelinami... Tak, tak.. Drzewka tu nie mają jak za bardzo się ukorzenić i większość z nich w końcu zostanie pożarta przez mrok pionowych czeluści.





Czasem nawet jakiś widoczek tu mają! Acz nie jest to reguła i miłośnicy tego typu górskich atrakcji raczej tu nie poszaleją.



A tu wypatrzyliśmy sobie skalną półkę - idealną wręcz na piknik! W tych rejonach jednak "zobaczyć" a "dotrzeć" - to nie zawsze idzie w parze, a przynajmniej nie szybko i nieraz nie bezboleśnie. Na tym wyjeździe widzimy, ze wszystko ma swoje plusy i minusy. Nasze kwietniowe ciepłe ubrania chroniły przez upadkami i mniej się korzenie w zadek wbijały na nieoczekiwanych zjazdach





No ale dotarlim! Siedzimy więc, biesiadujemy, drzemy pyski do gitary! (mi najlepiej wychodzi używać jej jako bębenek



[img]https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQmPrLJ5oJnA6_qImitxjNt80DiDNWE22LM_qA5cBnM1JHyRY18OoFu-1wKvfLJe6ay9Lh5klOJonCXkWVv2_rz6pgWAIri0ik9D1SJ1o7jJ4aCyqZCfF20ect8sPoURltJs9UuDeBJbp1r88PrM-zOXqy5Qo_nw2aTIuMthGHc-yeFZC2KsWavegVoDG1/s600/IMG_5937.jpg
[/img]

To samo miejsce, te same ryjki - ale nie umiem się zdecydować, w którym ujęciu najbardziej udało się oddać klimat tej chwili...







W takich klimatach włóczymy się do wieczora. Kolację też jemy w terenie.



A nocujemy na poboczu niewielkiej drogi. W nocy prawie nic tu nie jeździ. Przejeżdżało tylko dwóch rowerzystów, chyba o 3 nad ranem. Śpiewali na całe gardło i momentami jadąc próbowali się trzymać za ręce. Szczęśliwie nie przydzwonili w busia








cdn

[buba]

Na kolejną wycieczkę ruszamy z okolic wioski Sušice. Przełazimy przez chybotliwy mostek.



Na lekko podmokłych, nadrzecznych łąkach spotykamy konstrukcje jakby sezonowych festiwali czy obozów harcerskich. Wiaty, szałasy, paleniska, stoły i ławeczki. Wszystko malowniczo przytulone do skał. Teren jest całkiem spory.

















Jest też napis w dwóch alfabetach, ale co oznacza nie mamy pojęcia.





Dalsza trasa prowadzi wzdłuż potoku, gdzie zachowało się sporo kamiennych konstrukcji hydrotechnicznych.







Bydyneczek początkowo bierzemy za kapliczkę, ale jest chyba czymś w rodzaju starej przepompowni.



Coś z kapliczkowych klimatów jednak zawiera - na jednej ze ścian wiszą tabliczki pamiątkowe zmarłych osób. Czy to może wspinacze, którzy spadli z pobliskich skał? Takie mamy pierwsze skojarzenie.



Niedaleko stoi też wiata, której kształt sugeruje jakby okresowo mogła spełniać funkcje baru.





Tutaj też znajdujemy pierwsze na tym wyjeździe malowane kamyczki. Póki co tylko je zbieramy, ale mamy ambitny plan (a zwłaszcza kabak), aby zacząć takowe samemu malować i rozkładać Bardzo nam się ta zabawa spodobała!





No to starczy łażenia drogą, teraz trzeba zrobić to co zwykle - zanurkować w tutejsze skalne labirynty















Struktury tutejszych ścian.







Droga do zamku początkowo wiedzie przez tereny bagniste i rozlewiskowe.







To co widać w tle na ostatnim zdjęciu nazywają Dolsky Mlyn. Tak naprawdę to budynku młyna już nie ma, a nazwę przywłaszczyła sobie jedyna chata ocalała z dawnej wsi Zdislavice. Początkowo myśleliśmy, że "młyn" jest opuszczony, ale chyba jednak nie, bo szczekał tam pies.



U podnóża zamku jest grota - taka też widać, że nienaturalnego pochodzenia, o ścianach wyraźnie wydłubanych jakimś dłutem.





Od tego miejsca ścieżka ostro pnie się w górę przez muldowate korzenie.





Zaliczając kilka błotnych zjazdów docieramy na Chudy Hradek - jeden z typowych zamków dla tego rejonu Czech, który już prawie od 500 lat jest opuszczony! I wciąż stoi!





















Pod zamkiem znajduje się grota, pewnie niegdyś używana jako piwnica.











Jak wszędzie w tych okolicach nie może zabraknąć miejsca ogniskowego.





A kawałek dalej jest drugie, dla większej ekipy!



Widok z góry na pobliski wąwóz i zalesione góry pełne skał.





cdn

[buba]

W miejscowości Provodin odwiedzamy lubiany obiekt noclegowy - Drevenkę. W kwietniu trafiliśmy tu zupełnym przypadkiem. Jesienią wracamy w sposób zamierzony i planowany. Wspaniały tutejszy klimat ostał się bez zmian - wygląd, zapach, przestrzeń, niespieszność





Różnica jest tylko taka, że dziś jest na tyle ciepło, że z jadłem i napitkiem możemy usiąść w ogródku za budynkiem. Miejsce to charakteryzuje bujna zieleń, fajne ozdoby i całe stado krącących się kotów Czy na pierwszym zdjęciu widać koci łeb wśród zieloności?









Za ogrodzeniem znajdują się różne budy, w których te całe kocie rodziny pomieszkują. Krajobraz do posiadówki na dzisiejszy wieczór mamy więc idealny











Barwy horyzontu sugerują zbliżające sie tornado, ale na którymś etapie znudziło nam się siedzenie w jednym miejscu i idziemy połazić po okolicach przykolejowych. Mijamy dworzec i pusty wagon stojący na bocznicy. Nawet na niego włazimy, bo wydawał się nam opuszczony.





Szczęśliwie udaje sie wrócić w sam czas - jakieś 5 minut przed nawałnicą. Piorunami pierze z częstotliwością chyba 3 sztuk na sekundę, a leje dosłownie jak z wodospadu!





Nawet motocykle schroniły się pod dachem! A biedny busio sie nie zmieści!!!





Co ciekawe - burza nie przynosi ochłodzenia, tylko samą świeżość. Bardzo szczęśliwy to zbieg okoliczności, gdy nadal ma się ochotę posiedzieć na zewnątrz.





Co ciekawe - kolejnego dnia okazuje się, że wagony na bocznicach raczej opuszczone nie były







Aha! Wspomne jeszcze o tajemniczym obiekcie koło Drevenki zwanej "Senk u Petra". Jest to knajpa sprawiająca wrażenie interesującej mordowni. Acz na drzwiach wisi kartka, że nieczynne. To samo powiedział nam jeden koleś, gdy za bardzo zaglądaliśmy przez okna do środka. Jednak wieczorem schodzi się tam całkiem spora ekipa. Wchodzą tylnym wejściem i do późnej nocy słychać dochodzący stamtąd gwar i śpiewy. Widać lokal tylko dla znajomych? A może, aby wejść trzeba znać hasło?



Rano wita nas słońce! Ruszamy na Provodinske Kameny, górkę, którą upatrzylismy sobie w kwietniu, w pewien ciemny, deszczowy dzień. Z zamku Jestřebí ją było widać, dość daleko na horyzoncie. Taka była dziwnie czarna, postrzępiona... Ni to lawa, ni to kamieniołom, ni to hałda - coś wybitnie bubowego!



Ogólnie mówiąc - jakby ktoś kamień na łąkę rzucił!

Dzisiaj i z bardziej bliska prezentuje się tak:



Na łąkach u podnóża pasą się różniste gatunkowo elementy chudoby, acz łączy je łaciatość.





Widziałam białe owce, widziałam czarne owce, ale takiej dziwnej krzyzówki to jeszcze nie... do dzisiaj! Może one się z kimś założyły? Nie wiem czemu, ale skojarzyły mi się one z filmem: https://lol24.com/wideo/ale-numer/zakla ... drze-16209



Jeszcze nie wychodzimy z pastwisk...



...a już pierwszy popas??



Dalej ścieżka wchodzi w las i pnie się w górę.

Skało-zamek na zbliżeniu.



Pojawiają się też kolejne ruiny na ostrzycach. Kurcze, w tych rejonach to jest tego zatrzęsienie!







Widać też w oddali bardziej industrialne elementy krajobrazu.





Ostatnia, skalista część podejścia jest wyposażona w łańcuchy i liny. Dziś to głównie do ozdoby i lansu na zdjęciach, ale np. po deszczu to mogą być całkiem przydatne.















A wszędzie wokół te cudne, poszarpane wulkaniczne skały!







Droga zupełnie jakby kostką brukowana



Ostatnie kawałki podejścia.



A tak się przedstawia sam szczyt Niesamowite są tutajsze rejony - taki niewielki pagór, a dający wrażenie wysokogórskich wypraw, przepaścistości, krajobrazu kompletnie odmiennego niż na otaczających równinnych łąkach i polach.





Na górze nie ma nikogo. Po drodze też spotykaliśmy wyłącznie zwierzęta gospodarskie. Pusto i tylko śwista w uszach wiatr. Słoneczko dogrzewa jakby to był środek lata a nie końcówka września. Pełna sielanka! Sadzamy więc kupry na wygrzanych skałach i zapodajemy piknik. Lepszego miejsca chyba nie znajdziemy!







Widnokrąg zamykają liczne ostrzyce, których szpiczaste czubki wielokrotnie udekorowane są ruinami zamków. Zielone pastwiska pełne krów, koni i owiec przetykają pasy zagajników. Gdzieniegdzie błyska tafla jeziora czy innego rzecznego zalewu. Tu i tam widać rozsypane domki wiosek czy wijące się drogi z warczącymi maszynami rolniczymi. Całości uroku dodają baranki na niebie i poszarpana struktura wulkanicznej skały na pierwszym planie - tej na której siedzimy.























cdn

[buba]

Z miejscowości Provodin tuptamy ku skałom i jaskiniom. Horyzonty mają tu fajnie najeżone.



Z oddali jakby coś nadciągało...



Ptactwo obserwuje nas z zainteresowaniem.



Stare napisy wykute w omszałej przydrożnej skale. Pewnie data budowy drogi.



A w ogóle to fajna ta droga. Niby asfalt, a taki jednak przyjemny!





Skałka w cieniowanych kolorach.



Docieramy do miejsca, gdzie spora część lasu jest ogrodzona płotem. Wiszą na nim tabliczki "obora Velky Dub". Dalsze obserwacje sugerują, że jest to miejsce hodowli rogacizny. Są to chyba daniele. Tu pewnie je rozmnażają, podkarmiają. Czy później je wypuszczają do lasu na wolność czy przeznaczają na szaszłyki? Tego już nie wiemy. Ale różnych sympatycznych jegomości możemy spotkać łażąc wzdłuż ogrodzenia. Takie czeskie safari!!













Portrecik



Z daleka myśleliśmy, że to chatka. A to jakiś luksusowy paśnik!



Podchodzimy do skalnej bramy. Tak się ona prezentuje z oddali:





Gładka, pomarańczowa ściana z dziwnymi otworami.



Szczyt porosły korzeniowiskiem.



Skalna brama w pełnej krasie.



Pnie sosen są tutaj jakieś inne niż zwykle. Jak skóra węża!



Zapewne już wspominałam, że bardzo sobie cenię te okolice ze względu na tradycje ogniskowe. Gdzie się nie ruszyć to widać ślady po minionych biwakach. Tu np. w takowej pięknej scenerii. Ale nie zostajemy tu - mamy w planie jeszcze lepszą miejscówkę!



Zza drzew przygląda się nam główny cel dzisiejszej wędrówki.



Tak, tak... To nie złudzenie! Miejsce, do którego zmierzamy gapi się nas swoimi czarnymi oczodołami!



W sumie to nie jedyna skała, która dziś na mnie patrzyła



Tak docieramy do jaskini. Mają tu jakieś pradawne malunki naskalne! Słonie, bawoły!





Solidnie okopcone sufity przypominają, że niejedno ognisko tu płonęło, napełniając okolice zapachem wędzonki. Palenisk jest kilka - do wyboru do koloru! Drewno też przygotowane dla kolejnych, coby nie zamokło. Ale póki co zwiedzamy, zaglądamy w różne zaułki grot, pieczar i skalnych nisz.















Czyżby tu żyły niedźwiedzie szablozębne? Ale tabliczka stara i leży gdzieś w kącie - więc może już wymarły i nie są groźne dla turystów?



W końcu i my zasiadamy z kiełbachą na patyku a ciepły blask odbija się w skalnych ścianach, napełniając okolice przyjemnym trzaskiem i aromatem. Miło się siedzi popijając herbatkę z termosa i nalewkę, przegryzając grzankami i chrzęszczącą w zębach kiełbaską, która chwilę wcześniej nurknęła w popiół.









Za "oknami" wiatr huśta rudymi pniami sosen. Są takie chwile, które chciałoby się by trwały jak najdłużej!



Ile tu siedzimy ciężko powiedzieć. Chyba nawet nie wiemy - nie było powodu gapić sie na zegarek. Napewno długo...

Tuptamy dalej. Po drodze szybka zmiana szaty roślinnej. Gęsty, młody brzeziniak smaga nas po pyskach.



A chwilę później bujne paprociowisko. Trochę już podeschłe, no jesień w końcu mamy...



Tak w sumie to chyba się całkiem dobrze maskujemy w tutejszych okolicach



Wędrując przez wioski mijamy przydomowe ozdoby. Nie tylko krasnale mogą strzec obejścia



Nieco upiorne aniołki o kolebiących się na wietrze główkach. Jak widać jedna bujała się za bardzo



Skład opału na czarną godzinę.



Architektura drewniana trzymająca się bardziej w kupie.



I takowa w formie naskalnej.



Urokliwa studnia. Prawie jak w Mołdawii!



A ten pomniczek to nie pamiętam gdzie dokładnie był. Gdzieś po drodze jak jechaliśmy busiem. U nas zapewne by się nie ostał...



cdn