Strażnicy Czasu

W lipcu 1944 roku 350 dywizja, w skład której wchodził 1180 pułk dowodzony przez W. F. Skopenkę, jako jedna z pierwszych znalazła się na lewym brzegu Wisły, zdobywając przyczółek w okolicach Sandomierza. Przygotowywano się do odbicia Sandomierza z rąk hitlerowców. Stacjonując na lewym brzegu Wisły, Skopenko wielokrotnie oglądał przepiękną panoramę Sandomierza (zanim wstąpił do armii był architektem). Wiedział, że niemalże całe Stare Miasto opanowane jest przez Niemców i próba odbicia miasta spowoduje zniszczenie wielu zabytków. Nie chciał do tego dopuścić. Skopenko dopiął swego. Tak zorganizował ofensywę, aby nie dopuścić do zniszczenia. Zanim przypuszczono ofensywę Skopenko tak pisał do żony:
„Podeszliśmy pod jedno z bardzo pięknych miast. Położone jest ono nad stromym brzegiem szerokiej rzeki. Ludzie tam, Aniu, ja wierzę, są dobrzy. Czegoż oni nie wycierpieli w tej niewoli. Faszyści tak łatwo stąd nie odejdą. A tak by się chciało, żeby piękne miasto nie było obiektem działań. W ogóle chciałoby się, żeby Ziemia nasza była nie w ogniu, lecz w kwiatach...”

Podpułkownik Skopenko nakazał, aby atakować nie od czoła, lecz zajść i atakować ze skrzydła. Jednocześnie ostrzał miasta miał być prowadzony przemyślnie i tak, aby nie uszkodzić żadnego z budynków, a jednocześnie zadać Niemcom dotkliwe straty. Walka prowadzona była z determinacją oraz z zachowaniem ostrożności. W sierpniu 1944 roku mieszkańcy Sandomierza z wielką radością witali Skopenkę i jego oddział. Byli wdzięczni nie tylko za wyzwolenie miasta, ale również, a może przede wszystkim, za jego ocalenie. Decyzją Prezydium Rady Najwyższej 23 września 1944 roku Skopenko otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego m.in. za bohaterstwo i umiejętne dowództwo podczas walk o Sandomierz. Dowodzony przez niego 1180 pułk otrzymał miano „Sandomierskiego”. 24 stycznia 1945 roku otrzymał awans na stopień pułkownika. Skopenko zginął 27 stycznia 1945 roku podczas walk o Wrocław. W szpitalu konając powiedział:
„Pochowajcie mnie na brzegu Wisły, w Sandomierzu. To miasto i ludzie są dla mnie najbliższą rodziną”.

Zgodnie z życzeniem, w lutym 1945 roku ciało Skopenki przewieziono do Sandomierza i pochowano na Rynku. Władze miasta uczciły jego pamięć na specjalnej sesji. W latach 50. XX wieku zmieniono nazwę ulicy Opatowskiej na Skopenki (dziś powrócono do dawnej nazwy). Obok Bramy Opatowskiej stał również jego pomnik, który w 1990 roku przeniesiono na cmentarz wojenny żołnierzy armii radzieckiej znajdujący się przy ulicy Adama Mickiewicza w Sandomierzu. Tu również przeniesiono ciało Skopenki.