Strażnicy Czasu

Na terenie Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im. Świętej Barbary w Sosnowcu, dawniej znanego jako "Szpital Górniczy", znajduje się kilka ciekawych ceramicznych kompozycji o typie mozaiki, wykonanych przez Annę Praxmayer w latach 1986 - 1987.

Chyba najbardziej znaną z nich jest umieszczone w ciągu komunikacyjnym na pierwszym piętrze dzieło "Wspomnienie lasu":

Kompozycja znajdująca się w holu Izby Przyjęć:

Na piętrze, w części administracyjnej szpitala, na ścianie sali konferencyjnej, natrafimy na kolejne dzieło pani Anny Praxmayer:

Dużo łatwiej przeoczyć dwie kompozycje, znajdujące się w głównym holu, po obu stronach wejścia głównego.
Pierwsza z nich to "W dzień pracy - kryształy ziemi", nawiązująca do zawodu górnika.

Druga, umieszczona na ścianie naprzeciw, nosi tytuł "W dzień świąteczny przy muzyce":

Ostatnią ze znanych mi ceramicznych kompozycji, znajdujących się na terenie szpitala, jest praca "Jest światło w mroku", znajdująca się na ścianie nieopodal zakładu radiologii.

Wczoraj spędziłam kilka upojnych godzin w sosnowieckim WueSeSie.
Do zwykłych okoliczności z tym związanych – (poczekalnie wypełnione po brzegi i po sufit wieloma splątanymi ze sobą kolejkami pacjentów, czekających do wielu różnych gabinetów) – dołączyły się, intensywne w swym oddziaływaniu, realia remontu części pomieszczeń, należących do Poradni Specjalistycznych.
A więc – odgłosy kucia i wiercenia, przechodzący w tę i w tamtą stronę panowie robotnicy dźwigający materiały budowlane, obłoki pyłu spowijające skłębiony tłumek upierdliwych pacjentów (po cholerę oni tam przychodzą i zawracają … gitarę?), oraz niezwykle malowniczy, utworzony z płyt gips/karton – labirynt, mający skanalizować ruch gawiedzi, przemieszczającej się bezładnie w poszukiwaniu swego miejsca w przestrzeni.
Ów labirynt przemierzyłam kilkukrotnie, za każdym razem dziwiąc się miejscu, w którym wylądowałam , oraz słońcu za oknem, że świeci akurat z tej strony, a według mnie powinno z innej .

Był też jednak pewien pozytywny skutek moich wędrówek i bacznego przyglądania się szczegółom mijanym po drodze (w mojej przepastnej torbie zawsze-wszystko-mającej tym razem zabrakło … nici Ariadny, więc musiałam zapamiętać otoczenie, by się nie zgubić).

Dostrzegłam dwie… płaskorzeźby (?) ceramiczne zdobiące ściany holu przy głównym wejściu do budynku (nigdy tędy nie wchodziłam ), oraz jedną … gdzieś … po drodze, chyba na pierwszym piętrze.

Zdjęcia zrobiłam kiepskim telefonem. Nie przewidziałam, że na wizytę do lekarza TEŻ trzeba zabierać wierną lustrzankę.

Autorką prac, powstałych w 1986/7 roku, jest pani Anna Praxmayer.

Kama: bez urazy. Nawet sensowny smartfon wystarczy na takie szybkie akcje. I wcalę nie mam na myśli modeli za milion złotych

pasqudek pisze:...Nawet sensowny smartfon wystarczy na takie szybkie akcje. I wcalę nie mam na myśli modeli za milion złotych

I zapewne takim smartfonem Kama zrobiła te fotki. Ale "wierna lustrzanka" zawsze będzie lepsza od smartfona - szczególnie w rękach Kamy

Smar, wielkie dzięki za słowa uznania. Zawsze staram się zrobić w miarę dobre fotki, choćby pudełkiem z dziurką .
Muszę Cię jednak rozczarować – powyższe fotki zrobiłam starym Samsungiem z klawiaturą … .
Nadal bronię się przed smartfonem. Jak długo jeszcze?