W armii na stopie wojennej na jednego generała przypada od kilku do kilkunastu tysięcy żołnierzy. W 1920 r. w Wojsku Polskim służyło 143 generałów a w 1939 w służbie czynnej było 97. W okresie międzywojennym zmarło wielu generałów. Część z nich było już w stanie spoczynku. Na obecnym terytorium Polski znajdują się także groby generałów z armii państw zaborczych. Z uwagi na elitarność korpusu generałów i bardzo małą liczbę w stosunku do innych wojskowych pragnąłbym poświęcić ten temat wszystkim generałom – niezależnie czy polegli na wojnie, czy zmarli w okresie pokojowym do 31.12.1945 r.
Fotografie i informacje o grobach generałów zmarłych w okresie od dnia 01.01.1946 r. umieszczamy w: Groby generałów (zm. po 01.01.1946 r.) – viewtopic.php?p=54036#p54036
Na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie znajduje się grób jedynego polskiego generała, który zginął na froncie w latach 1918-1920.
Filip Stanisław Dubiski, generał dywizji, ur. 05.09.1860 w maj. Dubiszcze, gub. wołyńskiej. W 1879 rozpoczął służbę w armii rosyjskiej wstępując do 2 Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej w Sankt Petersburgu. Szkołę ukończył w 1881 awansując na podporucznika. Przez 15 lat służył w Wołyńskim Pułku Lejb-Gwardii w Warszawie. W 1896 przeniesiony z gwardii do armii w stopniu podpułkownika. W 1904 mianowany pułkownikiem. Brał udział udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Przeniesiony na Syberię, służył na Dalekim Wschodzie i na Kaukazie. Był kolejno dowódcą 5 Zachodniosyberyjskiego Batalionu Strzeleckiego i 5. Syberyjskiego Pułku Strzeleckiego. 25.03.1914 awansował na generała majora. Dowodził 2 brygadą 39 DP na froncie tureckim a od 1916 r. 5 Kaukaską Dywizję Strzelecką. Zdymisjonowany w okresie rządu Kiereńskiego, z jednoczesnym awansem na generała lejtnanta.
Od końca 1917 w sztabie I Korpusu Polskiego gen. J. Dowbor-Muśnickiego. 23.12.1918 r. przyjęty do WP w stopniu generała porucznika. Skierowany do Wielkopolski, od 22.01.1919 organizował i dowodził 1 Dywizją Strzelców Wielkopolskich oraz był dowódcą Okręgu Zachodniego Wojsk Wielkopolskich. Organizował Grupę Wojsk Wielkopolskich, która została wysłana na Front Litewsko-Białoruski. 12.09.1919 powtórnie objął dowództwo 1 D. Strz. Wielkopolskich na froncie pod Bobrujskiem. 28.09.1919 wziął osobisty udział w wypadzie na Żlobin. Śmiertelnie ranny pod wsią Rynia k. Bobrujska, zmarł po kilku godzinach.
Posiadał odznaczenia rosyjskie – ordery św. Anny 1 kl. z mieczami, św. Stanisława 1 kl. z mieczami, św. Włodzimierza 2 kl. z mieczami. Pośmiertnie odznaczony Virtuti Militari 5 kl.