Groby generałów (zm. po 01.01.1946 r.)
: niedziela 06 lut 2022, 18:12
Temat poświęcony wszystkim generałom zmarłym w okresie od dn. 01.01.1946 r. Fotografie i informacje o grobach generałów zmarłych do dn. 31.12.1945 r. umieszczamy w Groby generałów (zm. do 31.12.1945 r.) - viewtopic.php?p=53846#p53846
Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie
Tadeusz Kutrzeba, generał dywizji, ur. 15.04.1886 r. w Krakowie. W latach 1903-1906 studiował w Technische Militärakademie w Mödling, którą ukończył z wynikiem celującym. Mianowany podporucznikiem, służył początkowo w 9. batalionie pionierów w Krakowie. W latach 1910-1913 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynierskiego w Wiedniu, następnie służył w szefostwie inżynierii w Sarajewie. W okresie I wojny światowej zajmował stanowiska sztabowe na froncie serbskim, w Karpatach, froncie włoskim i rosyjskim. Służbę w armii austro-węgierskiej ukończył jako kapitan.
Posiadał m.in. następujące odznaczenia bojowe: Militärverdienstkreuz 3 kl. (Krzyż Zasługi Wojskowej), Militärverdienstmedaille „Signum Laudis” srebrny i brązowy (Medal Zasługi Wojskowej) i pruski Eisernes Kreuz II kl. (Krzyż Żelazny)
Od początku listopada w Wydziale Wojskowym Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie. 29.11.1918 formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z przydziałem do Sztabu Generalnego. Od października 1919 szef sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów – opracował plan operacji dyneburskiej (operacja „Zima”). W 1920 szef sztabu 3 Armii podczas wyprawy kijowskiej, a od sierpnia szef sztabu 2 Armii. Po zakończeniu wojny na różnych stanowiskach sztabowych – m.in. zastępca szefa Sztabu Generalnego. W 1927 r. mianowany generałem brygady. Od 09.10.1928 komendant Wyższej Szkoły Wojennej. W 1935 r. mianowany generałem do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych. Awansował na stopień generała dywizji ze starszeństwem z 19.03.1939 r. Mianowany inspektorem armii a 23.03.1939 r. dowódcą Armii „Poznań”.
W czasie bitwy nad Bzurą dowodził armiami „Poznań” i „Pomorze”. Wraz z częścią wojsk przebił się do Warszawy. Został upoważniony do prowadzenia rozmów kapitulacyjnych i 28.09.1939 podpisał akt kapitulacji Warszawy. Do kwietnia 1945 r. przebywał w niewoli w obozach: Oflag IV A Hohnstein, Oflag IV B Königstein, Oflag VIII E Johannisbrunn i na koniec w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu został wezwany do Londynu, gdzie stanął na czele Komisji Historycznej Kampanii Wrześniowej i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zmarł w Londynie dn. 08.09.1947.
W 1957 r. jego prochy sprowadzono do Polski i pochowano w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Za służbę w okresie 1918-1945 posiadał m.in. następujące odznaczenia bojowe – Virtuti Militari 5 kl. (1921), Krzyż Walecznych (trzykrotnie), Virtuti Militari 3 kl. (1947, władze RP na obczyźnie) i Virtuti Militari 2 kl. (pośmiertnie w 1982, władze PRL)
Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie
Tadeusz Kutrzeba, generał dywizji, ur. 15.04.1886 r. w Krakowie. W latach 1903-1906 studiował w Technische Militärakademie w Mödling, którą ukończył z wynikiem celującym. Mianowany podporucznikiem, służył początkowo w 9. batalionie pionierów w Krakowie. W latach 1910-1913 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynierskiego w Wiedniu, następnie służył w szefostwie inżynierii w Sarajewie. W okresie I wojny światowej zajmował stanowiska sztabowe na froncie serbskim, w Karpatach, froncie włoskim i rosyjskim. Służbę w armii austro-węgierskiej ukończył jako kapitan.
Posiadał m.in. następujące odznaczenia bojowe: Militärverdienstkreuz 3 kl. (Krzyż Zasługi Wojskowej), Militärverdienstmedaille „Signum Laudis” srebrny i brązowy (Medal Zasługi Wojskowej) i pruski Eisernes Kreuz II kl. (Krzyż Żelazny)
Od początku listopada w Wydziale Wojskowym Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie. 29.11.1918 formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z przydziałem do Sztabu Generalnego. Od października 1919 szef sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów – opracował plan operacji dyneburskiej (operacja „Zima”). W 1920 szef sztabu 3 Armii podczas wyprawy kijowskiej, a od sierpnia szef sztabu 2 Armii. Po zakończeniu wojny na różnych stanowiskach sztabowych – m.in. zastępca szefa Sztabu Generalnego. W 1927 r. mianowany generałem brygady. Od 09.10.1928 komendant Wyższej Szkoły Wojennej. W 1935 r. mianowany generałem do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych. Awansował na stopień generała dywizji ze starszeństwem z 19.03.1939 r. Mianowany inspektorem armii a 23.03.1939 r. dowódcą Armii „Poznań”.
W czasie bitwy nad Bzurą dowodził armiami „Poznań” i „Pomorze”. Wraz z częścią wojsk przebił się do Warszawy. Został upoważniony do prowadzenia rozmów kapitulacyjnych i 28.09.1939 podpisał akt kapitulacji Warszawy. Do kwietnia 1945 r. przebywał w niewoli w obozach: Oflag IV A Hohnstein, Oflag IV B Königstein, Oflag VIII E Johannisbrunn i na koniec w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu został wezwany do Londynu, gdzie stanął na czele Komisji Historycznej Kampanii Wrześniowej i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zmarł w Londynie dn. 08.09.1947.
W 1957 r. jego prochy sprowadzono do Polski i pochowano w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Za służbę w okresie 1918-1945 posiadał m.in. następujące odznaczenia bojowe – Virtuti Militari 5 kl. (1921), Krzyż Walecznych (trzykrotnie), Virtuti Militari 3 kl. (1947, władze RP na obczyźnie) i Virtuti Militari 2 kl. (pośmiertnie w 1982, władze PRL)