Strażnicy Czasu

warschauer44 pisze:Przy okazji drzwi betonowych (powojennych) - zgodnie z wytycznymi II zjazdu PZPR w 1954 roku, KG TOPL opracowała projekt prefabrykowanych drzwi żelbetowych, na jedną sztukę przypadało 25 kg żelaza i 40 kg cementu a ich wykonanie Ministerstwo Budowy Miast i Osiedli oraz Ministerstwo Budownictwa Przemysłowego zleciło podległym zakładom prefabrykacji.

Projekty schronu pod Placem Solnym przygotował Richard Konwiarz, który pracował też nad innymi schronami w mieście.
Schron był przygotowany, by pomieścić od 330 do (w skrajnych przypadkach) ponad 700 osób. Ma 870 metrów kwadratowych powierzchni. Został posadowiony na monolitycznej płycie fundamentowej o grubość jednego metra. Bezpieczeństwo zapewniały też ściany grubości ponad 2 metrów. Wysokość korytarzy i pomieszczeń to 2,4 m. W schronie było 45 pomieszczeń, oraz osobne pomieszczenia dla dowódcy warty i wartowników. Była też kuchnia, dwa pomieszczenia z punktami pierwszej pomocy, toalety, umywalnie, komory filtracyjne i pomieszczenie z agregatem prądotwórczym. Do dziś swoje właściwości zachowały fluorescencyjne farby. Oznaczono nimi numery pomieszczeń oraz wejścia.

Schron używany był w trakcie wojny kilkukrotnie. Podczas ogłaszanych nalotów chowali się w nim ludzie, ale wchodzili do niego tylko wybrani. Używany był również podczas oblężenia Wrocławia. Aby móc do niego wejść, konieczne było przedstawienie odpowiedniej przepustki. Po wojnie obiekt nie znalazł zastosowania i został zamknięty.

Schron został wydzierżawiony przez prywatną firmę. W 2018 roku przeszedł remont, ale zachował swój historyczny charakter. W miarę możliwości zachowano elementy wyposażenia oraz odsłonięto oryginalne napisy, w wielu miejscach zachowała się wciąż spełniająca swoją funkcję farba fluorescencyjna. Ukazano także stosowane przy konstrukcji schronu prefabrykowane płyty izolacyjne Heraklith, które obecne są na rynku do dnia dzisiejszego.