Wokół majdanu obejrzeć można nadal wypełnione wodą relikty fosy.
Ten wdzięczny dla oka zabytek był wielokrotnie przedmiotem badań archeologicznych. Wykopaliskami w roku 1965 kierował Zygmunt Pyzik, a późniejsze badania weryfikacyjne z lat 1978-1979 nadzorował G. Kotkowski.
W wyniku badań ustalono, że kiełbowskie założenie było trójfazowe. Pozostałości pierwszego poziomu osadniczego wyróżniono pod wałami, jedynie dzięki odwiertom. Nie znamy zatem datowania tej fazy ani formy i rozplanowania gródka. Po pożarze około połowy XIII wieku wzniesiono gród na sztucznym otoczonym fosą nasypie. Na początku XIV wieku. miał miejsce kolejny pożar, po którym gród ponownie odbudowano. Jego powierzchnia była wówczas mniejsza. Na szczycie znajdował się drewniany, prostokątny budynek wieżowy o wym. 6 x 11,5 metra. Wg Zygmunta Pyzika miał on zapewne przyziemie i dwie kondygnacje naziemne, jest to jednak jedynie hipoteza. W przyziemiu znaleziono pozostałości pieca/paleniska i dużą ilość fragmentów naczyń ceramicznych. O istnieniu drugiej kondygnacji świadczyć miała pozostałość drewnianego słupa w glinie na granicy zagłębienia oraz duża ilość polepy pokrywającej niegdyś ściany budynku. Gród w tej formie funkcjonował do połowy XIV wieku W trakcie badań archeologicznych na grodzisku znaleziono elementy uzbrojenia - ostrogi, bełty od kuszy. Może to świadczyć o strażniczej roli gródka usytuowanego na szlaku handlowym łączącym w XIV wieku Radom z Mazowszem.
Źródło: zabytek.pl
Bardzo ciekawe opracowanie w formie dokumentu PDF można znaleźć pod tym linkiem: Zygmunt Włodzimierz Pyzik, "Grodzisko stożkowate w Kiełbowie Starym, pow. Białobrzegi"
Zdjęcia wykonałam w październiku 2017 roku. Straszna szkoda, że nie miałam ze sobą latającego bzyczka, ten by dopiero piękne fotografie zrobił.
Lokalizacja