Upamiętnia ona dwa tragiczne wydarzenia z dziejów miasta: ogromny pożar z 1676 roku oraz zarazę z roku 1680.
W centralnym punkcie postumentu tego bardzo ciekawego, wotywnego pomnika, znajduje się niewielka nisza, zabezpieczona kratą.
Śpi w niej z bardzo spokojnym wyrazem twarzy święta Rozalia, patronka chroniąca przed zarazą.
Figura odziana jest w luźną szatę, ma rozpuszczone włosy i ubity nos. Głowę, ozdobioną wieńcem różanym, trzyma wspartą na ręce prawej.
Coś, co trzymała w lewej dłoni nie zachowało się do dziś.
Dość wydajny podbródek i rozchylone usta Rozalki jakoś tak od razu przywołują na myśl kłopoty laryngologiczne, na przykład przerośnięty trzeci migdał. Ktoś, kto tak śpi, prawie na pewno chrapie.
Zwłaszcza na poduszce z ludzkiej czaszki.
Zdjęcia wykonałam w październiku 2023 roku.
