Stożek grodziska ma niemal kwadratową podstawę, płaską powierzchnię użytkową i stromo opadające zbocza. Otacza go nieco niższy wał o wysokości do 2 m, zachowany w pięciu fragmentach równoległych do boków stożka (w zachodniej części - wał podwójny) i oddzielony od niego fosą. Północny i południowy odcinek wału mają kształt klina o dość znacznej szerokości i poza funkcją militarną mogły być wykorzystywane do celów gospodarczych. Grubość warstwy kulturowej (czyli warstwy nagromadzonej podczas użytkowania grodziska) na majdanie wynosi 40 cm. Obiekt w całości porośnięty jest drzewostanem liściastym i roślinnością niskopienną, słabo czytelny w terenie.
Grodzisko datowane jest na XIV - XVI wiek.
Grodzisko opisywane było w latach trzydziestych XX wieku. W latach powojennych stanowisko było badane powierzchniowo w roku 1958 i sondażowo 1972 roku, przez Eugeniusza Tomczaka, Sylwię Wuszkan i Klemensa Macewicza. W warstwie kulturowej oraz na powierzchni odnaleźli oni ułamki ceramiki, kości zwierzęce, polepę itp.
Źródło: zabytek.pl
Miejsce to wczesną wiosną jest urocze. Na majdanie rośnie sobie kobierzec z czosnku niedźwiedziego, a drzewa nie mają jeszcze liści.
Na teren grodziska najłatwiej dostać się ścieżką wiodącą po wale przeciwpowodziowym. Najlepiej ruszyć nim spod młyna.
Zdjęcia wykonałam w kwietniu 2021 roku.
Lokalizacja