Strażnicy Czasu

Franek D. pisze:Mury były wyjątkowo solidne! Wyburzanie zabytkowej kamienicy trwało kilka dni!
Najstarszy murowany budynek mieszkalny Gdów nr 57 jest wykazany w Uchwale nr LII/421/2022 Rady Gminy Gdów https://www.gdow.pl/pro_gdow/zasoby/fil ... ytkami.pdf jako obiekt w Gminnej Ewidencji Zabytków.
W Gdowie wszyscy mamy nadzieję, że front dawnej piekarni przy rynku zostanie prawidłowo odtworzony.

Mam kilka zdjęć i jeden filmik z wyburzania tej niezwykłej kamienicy. Wykonywałam je przez kilka dni trwania akcji. Jeśli macie ochotę, to wstawię.
Franek D., zaintrygował mnie ten spis starych budynków. W podanym linku, odnoszącym się do uchwały znalazłam kolejne numery i sprawdziłam konkretny nr domu. Dzięki za interesującą wstawkę.

Witamy serdecznie!

Jesteśmy bardzo zainteresowani zdjęciami.
W przypadku kłopotów, instrukcja zamieszczania zdjęć znajduje się tutaj LINK.

Karolina Kot pisze:Witamy serdecznie!

Jesteśmy bardzo zainteresowani zdjęciami.
W przypadku kłopotów, instrukcja zamieszczania zdjęć znajduje się tutaj LINK.

Pomyślicie, że zwariowałam, ale przeglądam fotki i ryczę. Komu ten budynek przeszkadzał? Toż to kawał historii...

Z ciekawością przeglądnąłem zlecony przez Urząd Gminy w Gdowie dokument pt. GMINNY PROGRAM OPIEKI NAD ZABYTKAMI GMINY GDÓW NA LATA 2022 - 25. I zauważyłem w nim wiele nieścisłości, pobieżnych i błędnych opisów, nawet bzdur. Np. w Bilczycach ponoć istnieje budynek pod nr 84 z 1783 roku, czyli ma już 240 lat, gdy tymczasem pochodzi z 1905 roku. W gdowskim wykazie nie jest lepiej, mocno przesadzone jest datowanie budynków nr 69 i 182, (połowa i koniec 19 wieku), niektóre z nich już nie istnieją np. nr 323 (dawny ośrodek zdrowia). A inne ponad stuletnie wcale nie są wykazane, np. stara strażnica i pierwszy urząd gminy pod nr 112 (obecnie oddział banku), czy istniejąca jeszcze połowa domu w rynku pod nr 146. Stwierdzam, że wykonawca dokumentu pracownia Relikt z Ropczyc, zamieścił w nim sporo nierzetelnych informacji.

Historia gdowskiej kamienicy z posesji nr 57, nazywanej niegdyś Na Brzegu, z pewnością potoczy się dalej. Choć murowana, ponad 130-letnia legła w ostatnich dniach w gruzach, to sporo o niej wiemy z Kroniki Gdowa - Piotra Gumułki, bowiem autor urodził się obok tej kamienicy i z natury znał rodzinne dzieje. Od siebie dodam jeszcze kilka dodatkowych informacji, dokumentów wyszperanych w archiwaliach.

W kościelnych metrykach nazwisko początkowo zapisywano, Gumułka, Gomółka, Gomułka, ten gdowski pień rodzinny, prawdopodobnie wywodzi się ze wspólnego przodka Kazimierza. W 2 połowie 17 wieku osiadł na Podkościelu i z innymi poddanymi proboszcza odrabiał pańszczyznę na księżym folwarku, istniejącym co najmniej od 15 wieku przy gdowskim kościele. Wizytacja biskupia z 1741 roku wymienia 7 plebańskich chałup, 3 rodziny Gomułków, 2 Kąkolów, Stawiarza i Szewca. W 2 połowie 18 wieku stało ich osiem, Józefa Kąkola nr 53, Łukasza Gomółki nr 54, Gomółka ? nr 55, Bartłomieja Gomółki nr 56, Błażeja Gomółki 57, Wawrzyńca Kąkola nr 58, Franciszka Stańczyka nr 59 i Antoniego Stańczyka nr 60. Na podstawie katastru józefińskiego, można sporządzić szczegółową mapę kościelnych zabudowań i gruntów w 1787 roku.

Naprzeciwko Wikaryjki, na wysokim brzegu wąwozu drogi z centrum Gdowa w kierunku Raby, stała chałupa z nr 57 Błażeja Gomółki. Niewielka parcelka zagrodowa, z początku w miarę równa, gwałtownie opadała w dół ku stawku przy chałupie nr 56. Pod koniec 18 wieku, w kościelnej metryce zamiast Gomółka utrwaliła się pisownia Gumułka. Błażej jest pierwszym udokumentowanym gospodarzem na tej posesji, po nim kolejni z rodu, to syn Franciszek, a z niego Tomasz i Józef. Franciszek Gumułka wbrew obowiązującej kiedyś zasadzie, przekazywania schedy najstarszemu synowi, zagrodę oddał młodszemu Józefowi. I pokrzywdzony Tomasz, po śmierci ojca założył w sądzie sprawę bratu, wygrał ją około 1880 roku i odzyskał ojcowiznę. By spłacić długi zaciągnięte na proces, sprzedał izraelitom Józefowi i Amalii Liebenheimer, lepszą, górną połowę parceli.

Karolina Kot pisze:Witamy serdecznie!

Jesteśmy bardzo zainteresowani zdjęciami.
W przypadku kłopotów, instrukcja zamieszczania zdjęć znajduje się tutaj LINK.

Cd. jutro wieczorem, gdyż przygotowanie fotografii jest czasochłonne A dlaczego takie? Bo tak je czuję.

Cd. historii kamienicy, w archiwach zachował się kontrakt kupna i sprzedaży z 15 maja 1885. Notariusz zanotował m.in: małomieszczanin Tomasz Gumułka z realności swojej własnej, oddaje małżonkom w posiadanie, a oni od niego kupują i odbierają na własność, odcinek północny tejże realności wraz z budynkiem mieszkalnym, który się na niej znajduje i część przyległej parceli gruntowej, za cenę zgodnie i dobrowolnie umówioną 775 zł austriackiej waluty. Nowowytyczona granica południowa utworzyła linię prostą, łączącą drzewo śliwkowe pod piekarnią Leiba Lehrfelda i osikę nad gościńcem. Do 20 marca 1886 sprzedawca zobowiązał się opróżnić dom, ale zezwolił kupującemu gromadzić materiał na nowy. Liebenheimer budować mógł do samej granicy południowej, z zastrzeżeniem by okap nie wykraczał poza nią, inne szczegóły w akcie notarialnym.

Na południowej części parceli, Gumułkowie postawili dwie nowe chałupy pod nr 324 i 326.

Na katastralnej mapie z 1847 roku, widać jak stara droga pod Wikaryjkę, radykalnie skręcała przy kościele na wschód i łagodziła ostry podjazd. Małą parcelkę Liebenheimer zamierzał powiększyć i zwrócił się z prośbą do gdowskiej gminy o sprzedaż kawałka drogowego placu. 15 listopada 1887 dostał odmowną odpowiedź, z równoczesnym nakazem usunięcia złożonych na nim kamieni. Ale po niespełna roku, 13 września 1888 zezwolono mu wystawić stajenkę i wozownię zgodnie z załączonym planem. W kolejnych dwóch latach wybudował piętrową kamienicę z nr 57, co kilka dni temu dokończyła żywota.

Warto przeczytać: Mój Gdów "Trwają prace budowlane w okolicy piekarni Sidora"
https://www.mojgdow.pl/gdow-trwaja-prac ... rni-sidora

Obecnie zakończono wyburzanie budynku, w której dawniej mieliśmy piekarnię i działał „toto-lotek”. Aby nasz zakład działał cały czas, działalność piekarniczą przenieśliśmy do nowego obiektu tuż obok. Zgodnie z wydanym pozwoleniem na wyburzenie dawnego budynku cukierni z końca XIX w., zobowiązałam się, by w miejscu zburzonego obiektu odtworzyć nowy, taki sam. Nad całością prac czuwa oczywiście konserwator zabytków, nowy obiekt będzie zatem architektonicznie skomponowany z wybudowanym ostatnio budynkiem, do której przenieśliśmy piekarnię w grudniu 2021 r. – mówi pani Bogumiła Sidor.