Wzniesiono ją w 1871 roku w stylu uproszczonego neogotyku, zwanego także stylem "niżu nadbałtyckiego". Swoim charakterem wieża pasuje do panującego wówczas stylu historyzmu z elementami narodowymi. Trzon wieży częściowo oparty jest na kamiennym cokole w formie nietynkowanego, trzykondygnacyjnego ceglanego "kielicha" zwężającego się ku górze, wykonanego z cegły ceramicznej, w którym znajdują się otwory okienne zamknięte łukiem odcinkowym. Cylindryczny trzon zwieńczony jest stalowym zbiornikiem obudowanym drewniano-metalową konstrukcją wieży opartej na rzucie dwunastoboku foremnego wysuniętego poza lico trzonu. Całość nakryta jest spłaszczonym stożkowym dachem z lukarnami. Całkowita wysokość budowli to około 30 metrów. Przy projektowaniu tej wieży prawdopodobnie nie brał udziału żaden architekt, a wygląd jej jest zasługą inżyniera budowlanego zatrudnionego być może w hucie Donnersmarcka.
Wewnątrz wieży istniały pierwotnie piękne, spiralne schody, padły one jednak łupem złomiarzy.
O solidności wykonawstwa świadczy piękne deskowanie powierzchni obudowy zewnętrznej dwunastobocznego trzonu, w którym znajduje się metalowy, nitowany zbiornik na wodę o konstrukcji ściętego stożka na wodę oraz fakt, iż wieża, licząca niemal półtorej wieku, tylko trzy razy była remontowana.
Dziś istnienie tego zabytku jest poważnie zagrożone z powodu wielkich ubytków w dachu, co powoduje, że do środka dostaje się woda niszcząc to, co jeszcze cennego w niej się zachowało.
Źródło informacji
Lokalizacja
Zdjęcia przedstawiają wieżę w sierpniu 2015 roku.