Ta wczesnobarokowa budowla powstała w latach 1638-1640 z fundacji króla Władysława IV. Świątynia przeznaczona była dla zakonu karmelitanek bosych. W 1787 roku, po ufundowaniu dla zakonnic nowego klasztoru, kościół przy ul. Grodzkiej został opuszczony a następnie, w 1816 roku, przekazany gminie ewangelicko-augsburskiej.
Kościół składa się z nawy z bocznymi płytkimi, półkolistymi wnękami oraz jednoprzęsłowego, prosto zakończonego, prezbiterium. Skromna dwukondygnacyjna fasada zwieńczona została trójkątnym szczytem z krzyżem. W dolnej kondygnacji, rozczłonkowanej pilastrami, znajdują się trzy portale. Kondygnację nad portalami wypełnia okno ujęte w pilastry i płaskie woluty.
Wnętrze budowli nakrywa sklepienie kolebkowe z lunetami z delikatną dekoracją stiukową.
Zgodnie z regułą luterańską kościół jest wyposażony bardzo skromnie. W klasycystycznym ołtarzu umieszczony został obraz znanego XIX – wiecznego malarza Henryka Siemiradzkiego. Jednym z cenniejszych elementów wyposażenia jest, umieszczony nad ołtarzem, gotycki krucyfiks z XIV wieku, prawdopodobnie najstarszy w Krakowie
. Ciekawym elementem wystroju jest także, uszkodzone w czasie okupacji a obecnie odnowione, XIX - wieczne epitafium Mikołaja Reja, znajdujące się na ścianie nawy. Ciekawe epitafia, pochodzące z XVII i XIX wieku, można zobaczyć także, wmurowane w ściany świątyni na zewnątrz ( widoczne w podworcu). Zostały one przeniesione z dawnego zboru o nazwie Wielkanoc koło Miechowa.
