W pewien paskudny, ciemny poniedziałek, późną zimą, postanowiłam zagospodarować jedną z niewielu wolnych popołudniówek i powłóczyć się po pracy w poszukiwaniu tego, co zapomniane.
Tym razem na celowniku miałam dawną osadę Pilchówek, położoną na granicy wsi Stolec i Niedźwiednik, daleko na południe, wśród pól.
Siedlisko miało składać się z kilku zrujnowanych domów oraz z kapliczki.
Według mapy dojście do Pilchówka przedstawiało się bezproblemowo: do osady wiodła gruntowa droga z zaznaczonym czarnym szlakiem turystycznym.
O święta naiwności...
Kłopoty zaczęły się niedługo po pozostawieniu Archimedesa obok pierwszych zabudowań Niedźwiednika.
Na Ściborowej Porębie nie było nikogo, ni żywego ducha. Było to widoczne wyraźnie i z daleka. Ukryte w lesie, otoczone trzęsawiskiem jeziorko, choć malownicze, budziło niejasne uczucie niepokoju, ba lęku nawet. Jego tafla była jak smoła - tak samo czarna i zastygła, tak samo nieruchoma, tak samo martwa, niezmącona żadnym życiem, żadnym poruszeniem. Choć czubki przeglądających się w wodzie świerków chwiały się lekko na wietrze, gładkość tafli nie zakłóciła najmniejsza nawet falka. Gęstą od brunatnych glonów wodę poruszały jedynie banieczki gazu, podnoszące się z głębiny, rozchodzące wolno i pękające na oleistej, pokrytej rzęsą powierzchni, z której, niczym trupie ręce, sterczały suche rosochate drzewa. (...) Wodnik był bardzo czujny. Nawet bytując w zagubionym wśród borów jeziorku przy Ściborowej Porębie, na pustkowiu, nawet o zmierzchu, kiedy to szansa napotkania kogokolwiek była praktycznie żadna, zachowywał się nad wyraz ostrożnie. Wynurzając się, nie zrobił większej fali niż ryba, gdyby nie to, że lustro wody było gładkie jak tafla, zaczajony w zaroślach żelaznooki mógłby wręcz nie dostrzec rozchodzących się kół. Wyłażąc na brzeg wśród trzcin, stwór ledwie chlupnął, ledwie zaszeleścił, pomyślałbyś, wydra. Będąc już na suchym lądzie i upewniwszy się, że nic mu nie zagraża, utopiec nabrał pewności siebie. Wyprostował się, zatupał wielkimi stopami, podskoczył, przy podskoku woda i muł obficie i z pluskiem polały mu sie spod kapotki. Ośmielony już zupełnie utopiec siknął wodą ze skrzeli, rozwarł żabią paszczękę i zaskrzeczał donośnie, informując okoliczną przyrodę o tym, kto tu rządzi. Przyroda nie zareagowała. Wodnik pokręcił się trochę wśród traw, pogrzebał w błocie, wreszcie ruszył pod górkę, w stronę lasu.
No i na taki właśnie obrazek patrzyłam. Po domach i kapliczce niemal śladu nie zostało. Jedynie lokalne utopce świetnie sobie radziły.
Mnie jednakowoż zmroziły duże jeziorka wypełnione krwią i pozostałości po truchłach zwierząt. Prawdziwa Ściborowa Poręba, idealnie pasująca ze swoim mrocznym wyglądem do trylogii husyckiej Andrzeja Sapkowskiego.
Spierdzielałam stamtąd do Archimedesa, zaparkowanego przy głównej drodze w podskokach.
Nigdy więcej nie mam tam zamiaru zawitać. Jedna wielka otchłani tam zionie, samo zło.
