Strażnicy Czasu

Obecność świętej Rozalii w Bochni jest smutną pamiątką po licznych epidemiach nawiedzających miasto w przeszłości. Rozalia jest uważana za skuteczną orędowniczkę w sprawach epidemicznych chorób.
W latach 1573, 1601, 1622, 1652-1653, 1685-1686, 1710-1711, 1737, 1831, 1849, 1864, 1873 ludność Bochni dotknęły epidemie. Najczęściej dziesiątkowała ludność cholera, dżuma i tyfus. Podczas utrzymywania się choroby w mieście, izolowano zarażone rodziny, zamykano kościół św. Mikołaja, a zmarłych grzebano, gdzie popadnie, także na terenie prywatnych posesji, lub wywożono poza Bochnię, zgodnie z przekonaniem, że pochówek pod przydrożnym krzyżem sprzyja wyprowadzeniu zarazy z miasta.
Bezsilność wobec epidemii sprzyjała rozwojowi religijności i wśród licznie reprezentowanych w bocheńskim kościele patronów różnych grup zawodowych i stanów, znalazło się miejsce dla św. Rozalii. W 1831 r., gdy kościół był zamknięty zbierano się na modlitwę poza miastem pod dębem, na którym rodzina Turków umieściła obrazek św. Rozali.
W tym samym roku z inicjatywy Józefa Fortuny wzniesiono w tym miejscu niewielką kapliczkę (istnieje do dziś) i umieszczono w niej wizerunek świętej przywieziony przez Józefę Stelzig z Wiednia. Syn Józefa Fortuny powiększył kapliczkę, umożliwiając odprawianie w niej mszy świętych.
Na północ od kościółka usytuowano cmentarz epidemiczny, na którym grzebano zmarłych w 1831, 1849, 1864 i 1873 r. Obecnie nie zostało po nim śladu. W jego miejsce powstało osiedle, a jedyną pamiątką stało się przeniesienie nazwy św. Rozalii na cmentarz komunalny przy ulicy Windakiewicza.