W 1257 roku Bolesław Wstydliwy nadaje Ziemię Sądecką jako zabezpieczenie posagu, wniesionego przez swoją małżonkę, Księżną Kingę - córkę Króla Węgierskiego Beli IV.
Posag służył głównie odbudowie zniszczonego najazdami Mongołów księstwa.
Po śmierci Bolesława Wstydliwego księżna Kinga wstępuje do zakonu sióstr Klarysek i przekazuje na rzecz klasztoru majątek w postaci 27 wsi i miasta Stary Sącz.
Barcice są wymieniane w dekretach z 1280 roku na pierwszym miejscu. Decyzję tę zatwierdza w 1282 roku papież Marcin IV, definitywnie akceptując poprzednią decyzję papieża Mikołaja III. Dekret został poświadczony w 1292 roku. W XIV wieku wieś przestała być własnością klasztoru.
W zapisach Jana Długosza Barcice figurują jako wioska królewska, podobnie jak Przysietnica (do 1976 roku w parafii barcickiej). Jan Długosz potwierdza też patronat królewski nad kościołem w Barcicach, wyłączonym spod opieki Klasztoru Sióstr Klarysek. Widocznie ten królewski patronat był skromny skoro dokumenty mówią, że już w 1608 roku kościół wymaga gruntownego remontu. Parafia barcicka była ważną w hierarchii kościelnej, ponieważ kierowano tu księży nie tylko po seminariach klasztornych czy biskupich, lecz również magistrów będących absolwentami Akademii Krakowskiej.
W Barcicach do 1882 roku istniał Kościół Parafialny pod wezwaniem Wszystkich Świętych. Na pewno był to kolejny kościół fundowany przez króla Władysława Warneńczyka w 1440 roku. Był to kościół jednonawowy, drewniany, modrzewiowy z bardzo bogatym, cennym wyposażeniem.
Obecny kościół ma ponad 100 lat, ponieważ został konsekrowany w 1901 roku. Jest murowany, wzniesiony w miejscu dawnego drewnianego. W jego wnętrzu znajduje się ocalałe z pożaru w 1882 roku wyposażenie
