Strażnicy Czasu

Sanktuarium maryjne w Rychwałdzie w powiecie żywieckim swój rozkwit zawdzięcza podarowanemu w 1644 roku, przez Katarzynę z Komorowskich Grudzińską, obrazowi z wizerunkiem Matki Bożej z Dzieciątkiem. Obraz wykonany w stylu bizantyjskim pochodzi z początku XV wieku i namalowany został na desce.

Rosnący kult obrazu był bezpośrednim powodem zastąpienia wcześniejszej, skromnej świątyni drewnianej okazałym barkowym kościołem. Natomiast stara świątynia została przeniesiona do pobliskich Gilowic, gdzie stoi do dzisiaj. Z kolei z pozostałości wcześniejszego kościoła w Gilowicach postawiono w Rychwałdzie, w pobliżu sanktuarium, niewielką kaplicę pw. Serca Pana Jezusa.

Nowy kościół rychwałdzki powstał w połowie XVIII wieku jako budowla trójnawowa z prezbiterium zakończonym absydą. Skromna w dekorację fasada posiada po bokach dwie kwadratowe wieże.

Wnętrze kościoła, w przeciwieństwie do elewacji zewnętrznych, odznacza się znacznym przepychem. Nawa główna oddzielona jest od naw bocznych arkadami wspartymi na filarach. Wyposażenie świątyni pochodzi głównie z okresu baroku i rokoka.

Polichromia i witraże są znacznie nowsze, wykonano je bowiem w XX wieku.

Od roku 1947 Sanktuarium Matki Bożej Rychwałdzkiej opiekuje się zakon franciszkanów a świątynia uzyskała w 2017 roku status Bazyliki Mniejszej.

Świątynia otoczona jest murowanym ogrodzeniem z bramkami i rzeźbionymi stacjami Drogi Krzyżowej.

Na terenie przykościelnym można zobaczyć także kaplicę w ogrodzeniu, kropielnicę i figurę św. Jana Nepomucena.

Przy wspomnianej drewnianej kaplicy umieszczono zachowane płyty nagrobne z dawnego przykościelnego cmentarza.