Strażnicy Czasu

W cieniu wspaniałej bazyliki Mariackiej, przy placu zwanym również Mariackim, między Rynkiem Głównym, a Małym Rynkiem jest mój ulubiony w czasach młodości krakowski kościół.
Kiedy w latach 70-tych mieszkałem w Krakowie, często go odwiedzałem. Zimą zawsze można było się w nim się ogrzać, latem zaś ochłodzić.
Nadal pozostaje miejscem ciszy i spokoju. Punktem oderwania się od hałasu i wielojęzycznego gwaru tłumu turystów.
Ten niewielki gotycki kościółek fundowany był przez Mikołaja Wierzynka. W przeciwieństwie do kościoła Mariackiego, od początku należał do wiernych polskiej parafii. Pełnił też rolę kościoła cmentarnego - obecny Plac Mariacki, przez 500 lat, aż do 1802 r. był krakowskim cmentarzem.

Przy wejściu do kościoła przyciąga wzrok przepiękny Ogrojec, wykonany najprawdopodobniej przez samego mistrza Wita Stwosza. Wewnątrz kościoła, w bocznej wnęce podziwiać można słynną XIV w. Pietę. Natomiast zewnętrzne ściany ozdobione są renesansowymi epitafiami oraz nagrobkami Pipanów.

Od 1583 r. (ze 100-letnią przerwą) kościół należy do zakonu jezuitów. Od strony Małego Rynku do kościoła przylega ich budynek mieszczący Kurię Prowincji Jezuitów.
Wnętrze gotyckiego kościoła zostało dokładnie przerobione w stylu barokowym.
Na szczęście, w głównym barokowym ołtarzu zachowany jest gotycki krucyfiks z 1420 r.

Uzupełnię wątek swoimi zdjęciami.
Na początek najcenniejszy zabytek w kościele - pochodząca z lat 90-tych XIV w. gotycka "Piękna Pieta", wykonana w wapieniu prawdopodobnie w Prusach Zachodnich, przez toruńskiego Mistrza Pięknej Madonny. Rzeźba jest mała, ma 62 cm wysokości. Umieszczona jest w północnej wnęce kościoła.

Wnętrze kościoła zostało przebudowane i ozdobione na styl barokowy na przeł. XVII i XVIII w.
W głównym ołtarzu wisi krucyfiks pochodzący z czasów Jagiełły. Ma już prawie 600 lat.

Mały kościół stoi skromnie ukryty, obok wielkiego i tłumnie odwiedzanego Mariackiego.
Myślę, że swoją historią oraz zabytkami wart jest, by o nim również słyszano.

Średniowieczny krucyfiks w głównym ołtarzu, zazwyczaj jest zasłonięty obrazem św. Barbary.

Z kościoła Jezuitów pw. św. Barbary przejść można korytarzem do budynków Kurii Jezuitów Prowincji Polski Południowej. Mury jej dziedzińca ozdobione są pnączami bluszczu.

Pnącza bluszczu w letniej okazałości:

Dodam jeszcze kilka zdjęć zachowanych detali gotyckich.

Bluszcz dziedzińca Jezuitów w zimowej okazałości