Homole - ruiny zamku

[buba]

Zamek Homole- zostalo niewiele...

[Karolina Kot]

Zamek Homole (Hummelschloss) znajduje się na szczycie stożkowatego wzniesienia o nazwie Gomoła (Hummel, 733 m n.p.m.), zlokalizowanego nieopodal miejscowości Zielone Ludowe (Hummelwitz), ponad przełęczą Polskie Wrota (Polnische Pforte), przez którą, od niepamiętnych czasów, wiódł prastary dukt kupiecki, będący jedną z odnóg Bursztynowego Szlaku.

Niewielką, drewnianą strażnicę wybudowano już w XI wieku, na górującym nad przełęczą wzniesieniu, cechującym się wybitnymi walorami obronnymi. Jej załoga miała za zadanie obserwować i strzec traktu.
Pod koniec XIII lub na początku XIV wieku na miejscu gródka wzniesiono murowany zamek z wieżą mieszkalno - obronną, (zachowaną do dziś).

Historia tego miejsca była dość ciekawa:

Pierwszym znanym właścicielem zamku był Titzko (Thyczko) von Pannwitz, który był wzmiankowany w 1346 roku. Zamek był centrum dóbr rodziny von Pannwitzów. Jego synowie sprzedali zamek nowemu właścicielowi, którym był Dětrich z Janovic.
Od 1414 roku właścicielem zamku stał się Boczek II z Podiebradów. Po jego śmierci w 1417 roku właścicielem zamku stał się jego syn, zagorzały zwolennik utrakwistów, Wiktoryn z Podiebradów, który zmarł w 1427 roku. Dziedzicem zamku został jego 7-letni syn Jerzy z Podebradów, późniejszy król Czech.

Zamek został zdobyty przez husytów w 1428 r. i stał się ich główną siedzibą na Ziemi kłodzkiej. W tym czasie zaczął być określany jako Hrad Homole. Zamkiem władali wtedy Jan Holý zwany Holec, właściciel Nemošic i Mikuláš Trčka z Lípy.
W 1434 r. został zdobyty przez najemników z Wrocławia i Świdnicy lub też ze Strzelina.
W 1440 roku został zdobyty przez taborytę Jana Koldę z Žampachu. W latach 1444–1454 zamek należał do husyckiego dowódcy Hynka Krušiny IV. z Lichtenburka i dopiero po jego śmierci zamek wrócił do prawowitego właściciela, którym był Jerzy z Podebradów (od 1458 roku król).
Po śmierci króla doszło do podziału jego majątków i zamek wraz z okolicznymi dobrami otrzymał jego syn Henryk I Starszy z Podiebradów. W 1470 roku jako burgrabia zamku jest wzmiankowany Wacław (Wenzel) Holub z Provuzy.

Do 1477 r. zamek kilkukrotnie zmieniał właścicieli, drogą sprzedaży bądź dziedziczenia, by w końcu zostać odsprzedanym Hildebrandowi von Kauffungowi z Łużyc i odłączonym od korony czeskiej. Zamek stał się tym samym stolicą niewielkiego państewka (tzw. państewka homolskiego) obejmującego Duszniki-Zdrój, Lewin Kłodzki i 21 okolicznych wsi.

Potomkowie Kauffunga stali się z czasem rycerzami-rabusiami, co spowodowało, że ich suwerenność przestała być tolerowana: w 1534 r. wojska cesarskie zdobyły zamek, który następnie skonfiskowano, a ostatniego właściciela stracono w Wiedniu. Od 1560 r. zamek stał opuszczony, powoli popadając w ruinę.

- Wikipedia

Obecnie na szczycie podziwiać można pozostałości wspomnianej wyżej kamiennej wieży o typie stołpu i fragmenty murów zewnętrznych. Zachowała się także wykuta w skale, sucha fosa.

Obecnie do ruin zamku można dotrzeć po wygodnej kładce, wiodącej ponad zarośniętymi stawami, by dotrzeć do drewnianych schodów, prowadzących na szczyt.
Wygodny pomost otacza także ruiny wieży.
Znajdziemy tu także kilka ciekawych tablic informacyjnych. Infrastruktura ta powstała na początku 2020 roku.
Całość prezentuje się bardzo ciekawie i na pewno jest atrakcyjna dla turystów, ja jednak wolę zamki wyglądające tak, jak na dawnych zdjęciach Buby.

Zdjęcia wykonałam w lipcu 2020 roku.

[Karolina Kot]

Zamek Homole zimą prezentuje się jeszcze lepiej.
Ostatnio byłam tam z moimi chrześniakami.

Przydarzyła mi się wówczas dość fajna historia.
Podczas gdy dorośli siedzieli sobie przy drewnianej ławie, ustawionej obok ruin, chłopcy gdzieś zniknęli. Stwierdziłam, że jest "zdecydowanie i bardzo podejrzanie za cicho" i ruszyłam - pełna obaw - sprawdzić, co też gówniaki tym razem odmalowały.
Byłam niemal pewna, że rozbierają ruiny wieży kamień po kamieniu.
I na pierwszy rzut oka tak to właśnie wyglądało.

Ale myliłam się.
Na twarzy pojawił mi się uśmiech - taki od ucha do ucha - niemal jak u Kota z Cheshire.
- Ciociu Kluseczko, my tu próbujemy wtykać te kamienie co tu leżą w ścianę, żeby odbudować ten mur.

Więzy krwi to jednak więzy krwi. Rodzina to jest siła!

P.S. Ta "Kuseczka" to podobno żeński rodzaj od "Pana Kleksa". I ponoć wszyscy wiedzą, że z "Ciocią Kluseczką są same przygody, nie ma czasu na nudę".
Fakt.
Czasem nie ma czasu nawet się wysikać, kto zna, ten wie.

Niemniej jednak chyba czas najwyższy zrzucić kilka kilogramów.