Widoradz - grodzisko
: niedziela 30 lip 2017, 12:17
Na wschód od Wielunia, wśród podmokłych łąk, rozciągających się w dolinie Strugi Węglewskiej, około 2 km na północny zachód od Rudy, na gruntach wsi Widoradz, znajduje się jeden z najciekawszych zabytków archeologicznych Ziemi Wieluńskiej - pozostałości dużej osady obronnej o typie nizinnego grodziska pierścieniowatego, założonego na planie dość regularnego okręgu i otoczonego aż czterema wałami (w tym jednym niepełnym), rozdzielonymi fosami wciąż wypełnionymi wodą. Przypuszcza się, że swą siedzibę miała w tym miejscu kasztelania rudzka.
Na podstawie przeprowadzonych badań archeologicznych funkcjonowanie umocnionego fortalicjum wydatowano na okres od połowy XIII wieku do pierwszej połowy IV wieku, kiedy to zostało ono zniszczone w wyniku pożaru.
Do dziś pozostały po nim ziemne umocnienia, doskonale czytelne zwłaszcza w widoku LIDARa.
Stare szańce, nazywane przez miejscową ludność "Kółkiem" lub "Zamczyskiem", owiane są legendami. Według jednej z nich grodzisko ma być zamieszkiwane przez miejscowego diabła widoradzkiego, utożsamianego czasami z Rokitą.
Podobno przedstawiał się on jako "szlachcic w czarnej kapocie i na czarnym koniu", "kubek w kubek do Boruty podobny", który w wolnych chwilach "zanurzał i pomazał błotem obłąkanych wśród nocy idących włościan i podróżnych".
Przyznam, że coś w tym opisie musi być na rzeczy. Następnym razem w te rejony na pewno nie wybiorę się już po zachodzie słońca (zdjęcia kiepsko przez to wyszły, ale po prostu brakło mi wówczas dnia) i na bank założę gumiaki, bo uwalałam się błotem z fosy, aż miło.
Diabła jako takiego co prawda na swej drodze nie spotkałam, ale nieopodal grodziska czekał sobie na mnie nasz kudłaty Fala i jego czarny samochód, więc można powiedzieć, że w starej, wieluńskiej legendzie tkwiło chyba źdźbło prawdy.
Nie na daremno w okolicznych kościołach modlono się niegdyś tymi słowy: "Od powietrze, głodu, ognia, wojny i od Widoradza, zachowaj nas, Panie!"
Więcej informacji: http://www.kultura.lodz.pl/pl/poi/3273203
Na podstawie przeprowadzonych badań archeologicznych funkcjonowanie umocnionego fortalicjum wydatowano na okres od połowy XIII wieku do pierwszej połowy IV wieku, kiedy to zostało ono zniszczone w wyniku pożaru.
Do dziś pozostały po nim ziemne umocnienia, doskonale czytelne zwłaszcza w widoku LIDARa.
Stare szańce, nazywane przez miejscową ludność "Kółkiem" lub "Zamczyskiem", owiane są legendami. Według jednej z nich grodzisko ma być zamieszkiwane przez miejscowego diabła widoradzkiego, utożsamianego czasami z Rokitą.
Podobno przedstawiał się on jako "szlachcic w czarnej kapocie i na czarnym koniu", "kubek w kubek do Boruty podobny", który w wolnych chwilach "zanurzał i pomazał błotem obłąkanych wśród nocy idących włościan i podróżnych".
Przyznam, że coś w tym opisie musi być na rzeczy. Następnym razem w te rejony na pewno nie wybiorę się już po zachodzie słońca (zdjęcia kiepsko przez to wyszły, ale po prostu brakło mi wówczas dnia) i na bank założę gumiaki, bo uwalałam się błotem z fosy, aż miło.
Diabła jako takiego co prawda na swej drodze nie spotkałam, ale nieopodal grodziska czekał sobie na mnie nasz kudłaty Fala i jego czarny samochód, więc można powiedzieć, że w starej, wieluńskiej legendzie tkwiło chyba źdźbło prawdy.
Nie na daremno w okolicznych kościołach modlono się niegdyś tymi słowy: "Od powietrze, głodu, ognia, wojny i od Widoradza, zachowaj nas, Panie!"
Więcej informacji: http://www.kultura.lodz.pl/pl/poi/3273203