Strażnicy Czasu

W odległości ok 2 km od Salisbury znajduje się wzniesienie ( 122mnpm) na którym zachowały się pozostałości średniowiecznego zamku oraz wałów ziemnych z epoki żelaza. W tym właśnie miejscu w epoce żelaza zbudowano ufortyfikowaną osadę która przez kolejne stulecia była rozbudowywana . Wilhelm Zdobywca docenił położenie tego miejsca i w centrum grodu wzniesiono motte, tworząc wewnętrzny zespół fortyfikacji, z ogromnym zewnętrznym przedzamczem okolonym fosą. Wszystkie wczesne budynki zamku były drewniane, a najstarsza zachowana kamienna budowla, twierdza, została prawdopodobnie zbudowana na początku panowania Henryka I (1100–1135).Kolejny okres znaczącej budowy przypada na lata 1171-1189, kiedy to dokonano remontu budynku bramnego, wzniesiono nowy most zwodzony, otoczono kamiennym murem podzamcze wewnętrzne, a w donżonie zbudowano skarbiec.

Przedzamcze okolone było głęboką fosą i wałem, pochodzącymi z epoki żelaza. Ten zewnętrzny wał obejmuje obszar około 12 ha – większy niż ogromna większość grodów z epoki żelaza, a wewnątrz znajduje się drugi okrągły rów i wał, zbudowany dla Wilhelma Zdobywcy, aby otoczyć zamek z końca XI wieku.

Do zamku górnego prowadziły dwa ufortyfikowane wejścia. Na terenie zamku górnego powstały kamienne zabudowania mieszkalne i sakralne.

Pozostałości zabudowań na dziedzińcu zamkowym.

Pozostałości budynków zamku górnego.

Zamek górny i fosa wewnętrzna.

Na terenie zamku wewnętrznego w 1075 rozpoczęto budowę katedry i opactwa nad którymi prace zakończono w 1139 roku.Niezadowolenie z miejsca i złe stosunki z garnizonem na zamku spowodowały przeniesienie katedry na obecne miejsce w Salisbury (New Sarum) w latach dwudziestych XIII wieku, choć królewska zgoda na to posunięcie została wydana znacznie wcześniej, bo w 1194 roku.

W 1220 r. odbyła się uroczystość fundacyjna nowej katedry, a 14 czerwca 1226 r. przeniesiono do niej groby Osmunda, Rogera i Jocelyn. To ostatnie wydarzenie oznacza rytualne opuszczenie Starej Katedry Sarum, po którym rozpoczęła się rozbiórka starej katedry.

Porzucenie Starego Sarum przez duchowieństwo w latach dwudziestych XII wieku oznaczało koniec poważnego zainteresowania królewskiego zamkiem. Zamek był jednak nadal używany. Na jego naprawę i konserwację za panowania Edwarda III (1327–1377) przeznaczono sporo środków, choć jasne jest, że niektóre budynki na wewnętrznym przedzamczu musiały być już wtedy opuszczone. Z biegiem czasu podupadało to co pozostało aż do całkowitej ruiny.

I na koniec, ponieważ nie wypada pominąć, jest także kibelek.