Strażnicy Czasu

W Holandii działa flak rozmieszczono do obrony p.panz

Tu masz przykład Großbatterie Flak "Salzforst " Solarnia jednej z kilkunastu broniącej zakładów paliw syntetycznych wokół Kędzierzyna-Koźla wybudowana dla 24 dział ( 4 baterie po 6 dział ) ,faktycznie wykorzystano 18 stanowisk .


Więcej tu : viewtopic.php?f=680&t=7652&p=21638&hilit=solarnia#p21638

"W Holandii działa flak rozmieszczono do obrony p.panz " - co prawda na planie nie ma o tym wzmianki, ale nawet jeżeli to pewnie w roli podwójnej - ppanc i plot - wydaje się to bardzo prawdopodobne. Właśnie o tym pisałem poniżej - inne zadania ogniowe. Problem polega na tym, że zadania ogniowe są oczywiste w wypadku baterii stacjonarnych broniacych np. obiektów przemysłowych, a w wypadku pozostałych - bez poznania konkretnych rozkazów - nie wiadomo. Na lotniskach częstą praktyka była np. nie tylko obrona plot, ale również obrona płyty lotniska przez atakiem naziemnym. A nad morzem masz baterie zaporowe, do zwalczania celów powietrznych i -de facto po położeniu - morskich (mimo niejednoznacznych rozkazów dot. wykorzystania).

Wydaje się że o położeniu stanowisk decydują również zadania ogniowe, a nie tylko rodzaj artylerii lub rodzaj wojsk. A zadań ogniowych bardzo często nie znamy.

Obserwując stanowiska na Rakowicach oraz stacjonarne stanowiska badane przez Ciebie, często broniące obiektów przemysłowych na Śląsku, można dojść do wniosku, że w rozplanowaniu stanowisk nie maja one ŻADNYCH cech wspólnych (może z wyjątkiem bazowego najstarszego projektu rozmieszczenia 4 stanowisk na planie prostokąta). Jak widać, występują różne układy, łącznie z układem nieregularnym, a stanowiska rozmieszczone np. na planie trapeza są znane z zadań innych niż przeciwlotnicze.

Tylko rozplanowanie stanowisk do odpierania ataków z powietrza ma ścisły związek z przyrządami kierowania ogniem i nie jest przypadkowy (strzelanie nie odbywa się jak to przeważnie jest w hollywoodzkich produkcjach za pomocą celownika kołowego).

Przykładowo odległość miedzy poszczególnymi działami baterii wyposażonej przyrząd kierowania ogniem Kommandohilfsgerat 35 musi być równa , a przyrząd musi znajdować się w centrum baterii. Wystarczy zerknąć do instrukcji budowalnych baterii.

Co do morskich baterii zaporowych , w Twoim Krakowie również były baterie zaporowe , najpierw Luftwaffen-Sperrfeuer-Batterie ,a w późniejszym okresie .Heimat-Sperrfeuer-Bttr. 250/VIII, 251/VIII, 252/VIII. Tylko że jedne należały do Kriegsmarine ,a drugie do Luftwaffe . Mino że jedne i drugie miały w nazwie słowo "Sperr" różniły się zadaniami.

Szczerze mówiąc nie orientuję się - jak wygląda wg instrukcji anno 1944 plan baterii Flak o funkcji zwalczania celów naziemnych?

Dostosowuje się ustawienie dział do lokalnych warunków (aby miały jak największe pole ostrzału , blokowały miejsca w których przeciwnik może użyć broni pancernej , blokowały drogi itp.) co innego zwalczanie lotnictwa gdzie działa muszą być powiązane z stanowiskiem dowodzenia wyposażonym w kommandogerat 36 lub 40 oraz radar Fumg 62 (czasami dodatkowo radar fumg 65 czy urządzenie Malsi ) ,zapasowe stanowisko wyposażone w Kommandohilfsgerat 35.

Wracając do kwestii umacniania Krakowa.
Sprawy z finansowaniem budowy fortyfikacji na terenie miasta miały zostać - przynajmniej częściowo - przerzucone na magistrat. Kampfkommandant jesienią 1944 roku przedstawił kosztorys ich wykonania, co spotkało się z dezaprobatą starosty miejskiego. Sprawą tą zainteresował się Gubernator Dystryktu Krakowskiego, który to oświadczył że finansowanie prac przy obiektach obronnych jak np. przekształcenie szaletu publicznego (!) naprzeciw kina Urania na schron - pokryć miały siły zbrojne, natomiast miasto miało ponosić koszty dotyczące zabezpieczenia budynków - takich jak zamurowanie otworów okiennych itp.
W listopadzie 1944 roku Centralny Urząd Techniczny sporządził regulację dotyczącą pokrycia kosztów umocnień, dzieląc je na:
- urządzenia obronne,
- urządzenia samoobrony.
Przez urządzenia bojowe, rozumiano obiekty obronne wykonywane na pisemne zlecenie Komendanta Bojowego przez Miejski Urząd Budowlany - rachunki za ich wykonanie były zatwierdzano jako zgodne ze stanem faktycznym po sprawdzeniu przez kierownictwo Miejskiego Urzędu Budowlanego i przedkładane Centralnemu Urzędowi Technicznemu a ten dokonywał ich zapłaty (tego typu biurokracja obowiązywała np. w kwestiach środków budowlanych biernej OPL) ze środków na ten cel przekazanych przez Grupę Armii A.
W przypadku urządzeń samoobrony, to Komendant Bojowy wskazywał ich przydatność i zalecał wdrożenie właścicielowi danej nieruchomości, a ten jeżeli zdecydował się na ich wykonanie - płacił za roboty z własnych środków.

Interesujący przyczynek do historii rozbudowy ortsstutzpunktu. Szczególnie ciekawe były by rysunki wspomnianych instalacji - czym sie różniły np. przemurowania obronne i samoobronne.

herring pisze:Szczególnie ciekawe były by rysunki wspomnianych instalacji - czym sie różniły np. przemurowania obronne i samoobronne.

Niestety na takowe nie natrafiłem, zapewne można było spróbować ich poszukać np. w aktach budowlanych.

Czytając artykuł "Okupacja Krakowa 1939–1945 w protokołach sekcyjnych Zakładu Medycyny Sądowej" natrafiłem na taką oto ciekawostkę związaną z zaporami:

16 stycznia 1945 r. do zakładu trafiły ciała czterech żołnierzy niemieckich i trzech polskich robotników, którzy zginęli podczas wybuchu miny zakładanej przez wojsko w słupie zaporowym przy ul. Księcia Józefa

Wracając do tematu "urządzeń samoobrony".
Na podstawie narady przeprowadzonej w połowie listopada 1944 roku, środki samoobrony były wówczas wykonywane w gmachu mieszczącym Centralny Urząd Techniczny przy Placu Inwalidów 3 (ciekawe czy znane jest jakieś zdjęcie budynku z stycznia 1945 roku?), dodatkowo prace miały się w najbliższym czasie rozpocząć w innych budynkach Rządu GG. Ponadto "stanowiska bojowe" w Krakowie które stwarzały niebezpieczeństwo dla ruchu ulicznego, miano wówczas oznaczać pasami wykonanymi z białej farby.