Warto to zrobić i przespacerować się dosłownie 250 metrów, do miejsca, w którym trakt skręca na mostek na niewielkim, bezimiennym potoku.
I to już będzie to.
Należy spojrzeć na przepływającą wodę i przypatrzeć się kamieniom. Dostrzeżemy na nich jakby podwodne krople krwi. Osobiście coś takiego widziałam po raz pierwszy w życiu i - nie powiem - zrobiło toto na mnie wrażenie.
Okazuje się, że to ciekawe zjawisko wcale nie odpowiadają żadne kamienie szlachetne - jakby się mogło wydawać - a roślina.
Hildenbrandia rzeczna (Hildenbrandia rivularis) to rzadko występujący glon. Na Ślęży chroniony jest jako Pomnik Przyrody od roku 1967. Obszar ochronny obejmuje około 100 metrowy odcinek strumyka, przez co całość przypomina raczej niewielki rezerwat.
Pomnik przyrody zlokalizowany jest na terenie Ślężańskiego Parku Krajobrazowego, w północno-zachodniej części Masywu Ślęży, obejmując 100 metrowy odcinek bezimiennego strumienia, który po opuszczeniu parku łączy się z potokiem Sadowa. Brak jest dokładnych danych opisujących przebieg granic lub podających konkretnie na którym odcinku strumienia ciągnie się pomnik. Różne dane podają zupełnie inną lokalizacje, czasem różnicą się w odległości nawet o 200-400 m. W miarę dokładne dane mówią, iż pomnik obejmuje fragment strumienia w oddziale leśnym 142 nadleśnictwa Miękinia, prawdopodobnie w pododdziałach d, j. Na miejscu nie ma żadnych tablic z oznaczeniem lub też tablic informacyjnych o występowaniu tutaj pomnika przyrody. Dojście do strumienia nie nastręcza większych problemów. Wjazd do lasu jest mniej-więcej na odcinku 2/3 odległości pomiędzy miejscowością Sady a Sobótką Zachodnią, przy tabliczce z nazwą nadleśnictwa. Sam strumień zaczyna się około 100-150 m po minięciu granicy lasu.
Strumień charakteryzuje stosunkowo urozmaicona rzeźba i bystry nurt, który jest jednym z głównych czynników dla możliwości rozwoju rzadkiego krasnorostu. Hildenbrandia rzeczna (Hildenbrandia rivularis) występuje tylko w czystych wodach o znikomym stopniu zanieczyszczenia oraz bystrym nurcie zapewniającym dobre natlenienie wody. Dno potoku jest piaszczysto-kamieniste z bardzo licznym rumoszem kamiennym. Kamienie są jednocześnie miejscem dla rozwoju krasnorostu, którego plechy występują tutaj bardzo pospolicie. Świadczy to jednocześnie o dużej czystości wody. Teren wokół potoku porastają monokultury świerkowe typowe dla lasów gospodarczych z niewielkim udziałem drzewostanu bukowego i brzozowego. Ze względu niewielką bioróżnorodność, charakterystyczną dla monokultur, nie notuje się ciekawszych lub chronionych gatunków roślin wzdłuż potoku. Do pospolitszych gatunków należy szczawik zajęczy, nerecznica, paprotka pospolita oraz liczne gatunki jeżyn i traw.
Pomnik przyrody zlokalizowany jest na terenie Ślężańskiego Parku Krajobrazowego, w północno-zachodniej części Masywu Ślęży, obejmując 100 metrowy odcinek bezimiennego strumienia, który po opuszczeniu parku łączy się z potokiem Sadowa. Brak jest dokładnych danych opisujących przebieg granic lub podających konkretnie na którym odcinku strumienia ciągnie się pomnik. Różne dane podają zupełnie inną lokalizacje, czasem różnicą się w odległości nawet o 200-400 m. W miarę dokładne dane mówią, iż pomnik obejmuje fragment strumienia w oddziale leśnym 142 nadleśnictwa Miękinia, prawdopodobnie w pododdziałach d, j. Na miejscu nie ma żadnych tablic z oznaczeniem lub też tablic informacyjnych o występowaniu tutaj pomnika przyrody. Dojście do strumienia nie nastręcza większych problemów. Wjazd do lasu jest mniej-więcej na odcinku 2/3 odległości pomiędzy miejscowością Sady a Sobótką Zachodnią, przy tabliczce z nazwą nadleśnictwa. Sam strumień zaczyna się około 100-150 m po minięciu granicy lasu.
Strumień nie posiada planu ochrony ani jakiejkolwiek otuliny mogącej zabezpieczyć go przed dewastacją. Przykładem tego typu działań jest rozrzucenie gałęzi i igliwia po ścince drzew wprost do strumienia na jego początkowym odcinku 15-20 metrów, co powoduje zablokowanie dostępu do światła słonecznego, zakwaszeniem wody oraz spowolnieniem nurtu. Strumień jest także podatny na zmiany w ilości opadów atmosferycznych. W przypadku zbyt małych opadów, poziom wody opada, co powoduje wynurzenie krasnorostów ponad lustro wody i ich wysychanie oraz zamieranie. Dotyczy to głównie osobników położonych na najwyższych kamieniach. Problem zanieczyszczenia śmieciami jest nikły albowiem strumień znajduje się daleko poza szlakami w mało popularnym fragmencie parku. Poza tym nie biegnie on wzdłuż żadnej ścieżki czy drogi, co dodatkowo niweluje potencjalne zaśmiecanie potoku.
Źródło: przyrodniczo.pl
Obiekt nie jest opisany tabliczką informacyjną, ale całkiem trafnie zaznaczono go na mapie Wujka Google.
Naprawdę warto się wybrać na ten mostek i obejrzeć coś nieoczywistego i bardzo rzadkiego, występującego tak blisko Wrocławia i atrakcyjnej Ślęży. Pójść tam, gdzie nie ciągną tłumy ludzi.
A po powrocie do samochodu stało się jasne, dlaczego ta cała Hildenbrandia tak przypadła mi do gustu.
Okazało się, że jest ona w kolorze karoserii mojego Archimedesa!
