Strażnicy Czasu

To historia przyjaźni Jaśka Toporczyka i Staszka Nałęcza, którzy żyli na dworze króla Bolesława Chrobrego. Jasiek był otwarty i wylewny, ale też miał wybuchową naturę. Staszek zaś cichy i zamknięty w sobie, skory był do ustępstw. Pewnego dnia doszło między nimi do kłótni. W gniewie Jaśko zabił przyjaciela, a przerażony tym, co zrobił, prosił sąd o najsurowszą karę. W składzie sądu królewskiego był opat tyniecki i to właśnie on wymyślił karę - kopanie studni w skale, na której budowano właśnie klasztor. Zakonnik przekonywał, że studnia przyda się w razie oblężenia. Król przystał na taką karę i Jaśko rozpoczął mozolną pracę kruszenia i wydobywania skały. Pewnego dnia zabójcy ukazał się duch przyjaciela. Udzielił mu rady, by po odłupaniu białego kamienia szybko wskoczył do szali, na którą ładuje się kamienie. Tak też się stało, a kiedy skazaniec wydostał się na górę, ze skały trysnęła woda.