Putto - ponadwyznaniowy kościelny fenomen

[Maras Starszy]

Często widzimy dziecięce postacie w przepaskach albo całkiem nagusieńkie dotrzymujące towarzystwa poważnym świętym stojącym na kolumnach czy cokołach. Są też duże grupy pucułowatych malców baraszkujących na piszczałkach organowych czy też prospektach tworząc wspólnie ową niebiańską orkiestrę. Tym małym nagich cherubinkom w przestrzeni sakralnej jest jakby wolno więcej. Drocząc się ze sobą, są emanacją radości i zabawy. Ale są też putta smutne, zapłakane, załamujące swoje małe rączki nad zmarłymi których rozmaite wizerunki znajdują się w świątyni lub kaplicy. W kolejnej odsłonie pokażę też putta nieco straszne, lecz nie ze względu na sposób w jaki je przedstawił artysta ale ze względu na upływ czasu.
Foto. 1-3 kościół w Starych Bogaczowicach.
Foto. 4-10 kościół w Uciechowie.

[Maras Starszy]

Dziś trochę kamiennych główek bez których wiszące na ścianach kościołów epitafia były by nieco ubogie. Jednakże często się mówi, że zbytnie nagromadzenie tego typu elementów dekoracyjnych w jednym miejscu może przyprawić o przysłowiowy ból głowy. Czy to zastrzeżenie jest słuszne ? Uważam, że nie...ponieważ niegdyś ukuto takie powiedzenie "każdemu czasowi jego Sztuka". Jego sens sprowadza się do tego, że w każdej następującej po sobie epoce ludzie całkiem różnie postrzegali ideały piękna i dlatego też tak różnie realizowali swoje pragnienia, marzenia i założone cele.

[Karolina Kot]

O tym łysym malcu z Uciechowa czytałam gdzieś w książce, zdaje się u pana Marka Perzyńskiego. To był chyba jakiś "niezamierzony wypadek przy pracy rzeźbiarskiej". Jak mi się trafi na wzmiankę, to przytoczę cytat.
W każdym razie jest to putto jedyne w swoim rodzaju.

Niestety, osobiście bardzo nie lubię baroku i raczej się do tej epoki nie przekonam nigdy (no oczywiście poza muzyką barokową, polifonia jest super). Źle go odbieram i z reguły omijam szerokim łukiem, a w sanktuarium w Krzeszowie to mało się nie udusiłam od nadmiaru wywijasów i złoceń.