Pasterka - bateria
: poniedziałek 16 lip 2018, 14:00
Wobec porzucenia planów budowy fortyfikacji na szczycie Szczelińca Wielkiego zaszła konieczność budowy "oczu" dla Fortu Karola na teren na północ od masywu Szczelińców, które zasłaniały widok z Lisiej Góry.
Bateria miała ostrzegać ogniem armatnim załogę fortu Karola odległego w linii prostej o niespełna 2km o pojawieniu się sił nieprzyjaciela, w tym wypadku Austriaków. Wówczas prawdopodobna była nawet bezpośrednia łączność wzrokowa między oboma fortyfikacjami. Bateria nad Pasterką strzegła także drogi wiodącej między Pasterką a Karłowem, która dalej łączyła się z Praskim Traktem, ale także jego przedłużenia przez Ostrą Górę i Machov do Czech.
Baterię wybudowano w latach 1790-95. Był to pojedynczy fort łącznikowy, tzw. detaszowany. Plan blokhauzu, wyrysowany przez porucznika inżyniera C.J. von Humberta w 1803 r., być może dla celów dydaktycznych Szkoły Inżynierów Wojskowych w Poczdamie, której komendantem w latach 1796-1806 był płk Bonaventura von Rauch. W schemacie fortu bardzo wyraźnie widoczne są dwie różne koncepcje budowy fortyfikacji: zgodnie ze starszym narysem bastionowym zbudowano elementy obrony przeciwpiechotnej od strony wewnętrznej oraz zgodnie z nowoczesnym wtedy narysem poligonalnym, dwie kaponiery osłaniające, zarówno obniżające się w stronę doliny przedpole, a ze swej drugiej, zewnętrznej strony – zasieki na drogach dojazdowych.
W okresie pokoju obsada baterii składała się z czterech żołnierzy z kompanii inwalidów z Paczkowa i Bystrzycy Kłodzkiej, przy czym dzień i noc granice obserwowało dwóch. Na uzbrojeniu baterii znajdowały się dwie armaty sześciofuntowe. Załogę baterii, podobnie jak innych umocnień, zmieniano co miesiąc.
Jednak już w 1798 roku w wyniku oszczędności zmniejszono załogi większych fortów, zaś obsadę z Baterii nad Pasterką wycofano w ogóle.
Podobnie jak pozostałe umocnienia w tym rejonie została rozebrana jeszcze w pierwszej połowie XIX wieku.
Bateria miała ostrzegać ogniem armatnim załogę fortu Karola odległego w linii prostej o niespełna 2km o pojawieniu się sił nieprzyjaciela, w tym wypadku Austriaków. Wówczas prawdopodobna była nawet bezpośrednia łączność wzrokowa między oboma fortyfikacjami. Bateria nad Pasterką strzegła także drogi wiodącej między Pasterką a Karłowem, która dalej łączyła się z Praskim Traktem, ale także jego przedłużenia przez Ostrą Górę i Machov do Czech.
Baterię wybudowano w latach 1790-95. Był to pojedynczy fort łącznikowy, tzw. detaszowany. Plan blokhauzu, wyrysowany przez porucznika inżyniera C.J. von Humberta w 1803 r., być może dla celów dydaktycznych Szkoły Inżynierów Wojskowych w Poczdamie, której komendantem w latach 1796-1806 był płk Bonaventura von Rauch. W schemacie fortu bardzo wyraźnie widoczne są dwie różne koncepcje budowy fortyfikacji: zgodnie ze starszym narysem bastionowym zbudowano elementy obrony przeciwpiechotnej od strony wewnętrznej oraz zgodnie z nowoczesnym wtedy narysem poligonalnym, dwie kaponiery osłaniające, zarówno obniżające się w stronę doliny przedpole, a ze swej drugiej, zewnętrznej strony – zasieki na drogach dojazdowych.
W okresie pokoju obsada baterii składała się z czterech żołnierzy z kompanii inwalidów z Paczkowa i Bystrzycy Kłodzkiej, przy czym dzień i noc granice obserwowało dwóch. Na uzbrojeniu baterii znajdowały się dwie armaty sześciofuntowe. Załogę baterii, podobnie jak innych umocnień, zmieniano co miesiąc.
Jednak już w 1798 roku w wyniku oszczędności zmniejszono załogi większych fortów, zaś obsadę z Baterii nad Pasterką wycofano w ogóle.
Podobnie jak pozostałe umocnienia w tym rejonie została rozebrana jeszcze w pierwszej połowie XIX wieku.