Strażnicy Czasu

Choć początki górnictwa w rejonie Kletna sięgają (jak prawie wszędzie w Sudetach ) średniowiecza to najintensywniej prace prowadzone były w latach 1948 - 1953. W lipcu 1948 roku na starych zrobach wykryto mineralizację uranową i rozpoczęto eksploatację w rejonie sztolni noszących obecnie numer 7 i 9. W następnych latach kopalnię znacznie rozbudowano. Wykonano łącznie 37 km wyrobisk w tym 3 szyby i 27 sztolni. Po wyczerpaniu - niewielkich zresztą - złóż uranu próbowano utrzymać zakład jako kopalnię fluorytu ale ostatecznie w marcu 1953 roku zaniechano jego dalszej działalności.
Udostępniona do zwiedzania jako "Kopalnia uranu" sztolnia numer 18 podobnie jak znajdująca się w jej pobliżu sztolnia numer 17 (relacja: viewtopic.php?f=78&t=17930 ) były de facto sztolniami "fluorytowymi" i rud uranu w nich akurat nie wydobywano. Za to sztolnią "uranową" była sztolnia numer 12 w której natrafiono podobno na największe gniazdo mineralizacji uranowej.
Wejście do sztolni jest trochę ciasne a sterczące ze stropu ostre kawałki skał upodabniają je do paszczy jakiegoś potwora


Początkowy odcinek sztolni jest w znacznym stopniu wypełniony urobkiem i nie pozwala się wyprostować


Po kilkunastu metrach można już stanąć na nogi


Mijamy krótki boczny chodnik

Na ociosie którego można dostrzec to czego tu zapewne szukano

Dochodzimy do "głównego skrzyżowania":

Na skrzyżowaniu (starym indiańskim zwyczajem ) skręcamy w prawo. Charakter skał nagle się zmienia, stają się ciemniejsze i bardziej "łupkowate"

Po kilkudziesięciu metrach chodnik przechodzi w komorę z której być może był drążony w górę szybik lub upadowa. Obecnie wszystko całkiem zawalone:

Cofamy się do krzyżówki chodników. Po drodze na ociosach kolejne ślady mineralizacji (?)

A na kolejnej fotce skrzyżowanie widziane z "prawego" chodnika. W głębi "lewy" chodnik:

Skręcamy w prawo (a jakże! ) kontynuując eksplorację "głównego ciągu". W spągu widoczne podkłady - zapewne pozostałości po kolejce


Po drodze ku przodkowi mijamy również nędzne resztki obudowy:


Na spągu zaczyna przybywać skał (obrywy?) więc by iść dalej trzeba "zejść do parteru"

Korytarz zawalony miejscami po sufit ale końca nie widać...


W końcu jednak koniec - dalej iść się nie da

Wcześniej główny ciąg przecina jakby upadowa:

Niestety zawalona na obu kierunkach:

To czarne to wystająca z zawału to belka jakiejś dawnej obudowy. W drugim kierunku też zawał:


Wracamy do głównej krzyżówki i... oczywiście skręcamy w prawo (! ) to znaczy w "lewy" chodnik:

Na ociosie tego chodnika oznaczenie miernicze - jedyne jakie zauważyliśmy w tej sztolni. W sztolni numer 17 było tego więcej

Tak jak wcześniej "prawy" chodnik w pewnym momencie "sczerniał" to "lewy" jakby "zbielał":

Po kilkudziesięciu metrach dochodzimy do komory z zawałem:


Wracamy do skrzyżowania na którym skręcamy w wiadomą stronę, do wyjścia

Jak można było zauważyć na wcześniejszych fotkach w głównym ciągu towarzyszyło nam sporo lodowych nacieków. W ciągu tym czuć bardzo wyraźny ruch powietrza przy czym powietrze jest zasysane z zewnątrz do sztolni więc zimą i wczesną wiosną panują w niej ujemne temperatury. Poniżej kilka lodowonaciekowych fotek - część z nich ze sztafażem

Moja fotorelacja: